Μια μικρή blues γιορτή ήταν αυτό που είδαμε στις 17-18/12 στο VINILION MUSIC CLUB ΕΚΤΩΡΟΣ 92 & ΜΕΝΕΛΑΟΥ ( ΙΛΙΟΝ ). Ήταν μια υπέροχη βραδιά γεμάτη blues μουσική και κάτι παραπάνω η βραδιά ξεκίνησε με τους Small Blues Trap παίζοντας black blues που ένιωθες ότι ήταν μικρές ιστορίες μέσα από ζωή μας, στη φυσαρμόνικα και φωνή ο Παύλος Καραπιπέρης ο οποίος ήταν κάτι παραπάνω από αυτό που περίμενε κανείς, πραγματικά όλη την ώρα επάνω στην σκηνή έδωσε ψυχή σε όλα τραγούδια του. Τα πράγματα αργότερα πήραν την μορφή γιορτής όταν ανέβηκαν στην πίστα οι BLUES WIRE, οι δικες μου συστάσεις γι’ αυτήν τη μπάντα είναι πραγματικά περιττές αν σκεφτεί κανείς ότι είναι μια από τις καλύτερες μπάντες στην Ευρώπη . Ο Ηλίας Ζάικος είναι ένας μαγικός άνθρωπος που παρότι παίζει τόσα χρόνια blues όταν ανεβαίνει στην πίστα έχει το κέφι και την αγάπη γι’αυτό που κάνει σαν να είναι η πρώτη φορά αλλά με την διαφορά ότι η τεχνική του αγγίζει το τέλειο , στα χεριά του η κιθάρα έγινε βιολί ή και συνθεσάιζερ και δεν ξέρω τι άλλο ακόμα μπορούσε κανει, θεατές και πρωταγωνιστές της βραδιάς κοιτάζαμε το θέαμα άφωνοι . Στο μπάσο ο Σωτήρης Ζήσης ήταν όλα τα λεφτά, συνήθως για το περισσότερο ακροατήριο το μπάσο είναι ο αφανής ήρωας της μπάντας γιατί παρότι η θέση του μέσα στην μπάντα είναι καθοριστική συνήθως δεν τραβά τα μάτια των θεατών, όχι όμως εδώ, εδώ τα πράγματα ήταν διαφορετικά και μου είναι δύσκολο να το περιγράψω με λόγια , απλά όταν ένα μπάσο σολάρι για σχεδόν 4 λεπτά και ακούγεται τόσο καλά τότε καταλαβαίνεις γιατί αυτή η μπάντα τα έχει όλα. Ένα πράγμα δεν είχαν μόνο και αυτό είναι το κόμπλεξ που συναντώ σε μεγάλα ονόματα και εξηγώ παρακάτω γιατί. Κάποια στιγμή μετά από τρεις ώρες παιξίματος και εκεί που νόμιζα ότι δυστυχώς η βραδιά έφτασε στο τέλος της, ο Ηλίας Ζάικος τράβηξε το βύσμα από την κιθάρα του και με αληθινή διάθεση προσκαλούσε ανθρώπους από το ακροατήριο να ανέβουν να παίξουν μαζί του, εκεί χάσαμε τον χώρο χρόνο που λένε και αναρωτηθήκαμε με το φιλαράκι μου τον Μάριο που βρεθήκαν όλες αυτές οι κιθάρες… κάτω από τα τραπέζια τις είχαν; Ο ένας μετά τον άλλον ανέβαινε στην πίστα και γέμιζε ο χώρος μουσική, ήταν μια μικρή BLUES γιορτή, αισθανόσουν ότι δεν είσαι στο Ίλιον αλλά ότι έχεις φύγει και διασκεδάζεις σε κάποιο μπαρ στην Louisiana και ο Ηλίας τους προέτρεπε να μην σταματούν και τους χειροκροτούσε . Ανάμεσα σε αυτούς υπήρξε κάποιος που με την πρώτη ματιά δεν σου δίνει την εντύπωση του βιρτουόζου δεν είχε επάνω του την μπογιά του bluesman ή του rocker αλλά όταν ανέβηκε επάνω με το παίξιμο του μεταμορφώθηκε και γέμισε την πίστα, ήταν ο Σίμος και δεν ξέρω τίποτα άλλο για το παλικάρι… και δεν λέω τίποτα άλλο . Τελικά κάποιοι φίλοι ξανά δεν μπόρεσαν να έρθουν … καταλαβαίνω ότι όλοι έχουμε δουλειές αλλά προς θεού ρε παιδιά αυτά δεντα χάνουν.
http://www.bluesway.gr/2010/12/blues.html
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια μικρή blues γιορτή ήταν αυτό που είδαμε στις 17-18/12 στο VINILION MUSIC CLUB ΕΚΤΩΡΟΣ 92 & ΜΕΝΕΛΑΟΥ ( ΙΛΙΟΝ ).
ΑπάντησηΔιαγραφήΉταν μια υπέροχη βραδιά γεμάτη blues μουσική και κάτι παραπάνω η βραδιά ξεκίνησε με τους Small Blues Trap παίζοντας black blues που ένιωθες ότι ήταν μικρές ιστορίες μέσα από ζωή μας, στη φυσαρμόνικα και φωνή ο Παύλος Καραπιπέρης ο οποίος ήταν κάτι παραπάνω από αυτό που περίμενε κανείς, πραγματικά όλη την ώρα επάνω στην σκηνή έδωσε ψυχή σε όλα τραγούδια του.
Τα πράγματα αργότερα πήραν την μορφή γιορτής όταν ανέβηκαν στην πίστα οι BLUES WIRE, οι δικες μου συστάσεις γι’ αυτήν τη μπάντα είναι πραγματικά περιττές αν σκεφτεί κανείς ότι είναι μια από τις καλύτερες μπάντες στην Ευρώπη .
Ο Ηλίας Ζάικος είναι ένας μαγικός άνθρωπος που παρότι παίζει τόσα χρόνια blues
όταν ανεβαίνει στην πίστα έχει το κέφι και την αγάπη γι’αυτό που κάνει σαν να είναι η πρώτη φορά αλλά με την διαφορά ότι η τεχνική του αγγίζει το τέλειο , στα χεριά του η κιθάρα έγινε βιολί ή και συνθεσάιζερ και δεν ξέρω τι άλλο ακόμα μπορούσε κανει, θεατές και πρωταγωνιστές της βραδιάς κοιτάζαμε το θέαμα άφωνοι .
Στο μπάσο ο Σωτήρης Ζήσης ήταν όλα τα λεφτά, συνήθως για το περισσότερο ακροατήριο το μπάσο είναι ο αφανής ήρωας της μπάντας γιατί παρότι η θέση του μέσα στην μπάντα είναι καθοριστική συνήθως δεν τραβά τα μάτια των θεατών, όχι όμως εδώ, εδώ τα πράγματα ήταν διαφορετικά και μου είναι δύσκολο να το περιγράψω με λόγια , απλά όταν ένα μπάσο σολάρι για σχεδόν 4 λεπτά και ακούγεται τόσο καλά τότε καταλαβαίνεις γιατί αυτή η μπάντα τα έχει όλα.
Ένα πράγμα δεν είχαν μόνο και αυτό είναι το κόμπλεξ που συναντώ σε μεγάλα ονόματα και εξηγώ παρακάτω γιατί.
Κάποια στιγμή μετά από τρεις ώρες παιξίματος και εκεί που νόμιζα ότι δυστυχώς η βραδιά έφτασε στο τέλος της, ο Ηλίας Ζάικος τράβηξε το βύσμα από την κιθάρα του και με αληθινή διάθεση προσκαλούσε ανθρώπους από το ακροατήριο να ανέβουν να παίξουν μαζί του, εκεί χάσαμε τον χώρο χρόνο που λένε και αναρωτηθήκαμε με το φιλαράκι μου τον Μάριο που βρεθήκαν όλες αυτές οι κιθάρες… κάτω από τα τραπέζια τις είχαν;
Ο ένας μετά τον άλλον ανέβαινε στην πίστα και γέμιζε ο χώρος μουσική, ήταν μια μικρή BLUES γιορτή, αισθανόσουν ότι δεν είσαι στο Ίλιον αλλά ότι έχεις φύγει και διασκεδάζεις σε κάποιο μπαρ στην Louisiana και ο Ηλίας τους προέτρεπε να μην σταματούν και τους χειροκροτούσε .
Ανάμεσα σε αυτούς υπήρξε κάποιος που με την πρώτη ματιά δεν σου δίνει την εντύπωση του βιρτουόζου δεν είχε επάνω του την μπογιά του bluesman ή του rocker αλλά όταν ανέβηκε επάνω με το παίξιμο του μεταμορφώθηκε και γέμισε την πίστα, ήταν ο Σίμος και δεν ξέρω τίποτα άλλο για το παλικάρι… και δεν λέω τίποτα άλλο .
Τελικά κάποιοι φίλοι ξανά δεν μπόρεσαν να έρθουν … καταλαβαίνω ότι όλοι έχουμε δουλειές αλλά προς θεού ρε παιδιά αυτά δεντα χάνουν.
Να 'σαι καλά φίλε μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήσ' ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια!