ROCKAP

 

Οι Small Blues Trap έχοντας ήδη 9 χρόνια συναυλιακής παρουσίας στην καμπούρα τους και 3 ολοκληρωμένα άλμπουμ, αποτελούν μια μπάντα αναφοράς πλέον για το σύγχρονο blues τοπίο και σίγουρα από τις πιο ελπιδοφόρες προσπάθειες των τελευταίων ετών. Με έδρα την Μαλεσίνα και με βάση το Shelter Home studio έχουν καταφέρει να χτίσουν έναν αναγνωρίσιμο ήχο, τον οποίο κάθε φορά βελτιώνουν και μας εκπλήσσουν ευχάριστα. Σε αυτό το cd τα μέλη της μπάντας (Παύλος Καραπιπέρης- κιθάρα, φυσαρμόνικα, πλήκτρα , Παναγιώτης Δάρας –κιθάρες, Λευτέρης Μπέσιος – μπάσο και Στάθης Ευαγγέλου – ντραμς) συμπράττουν αρμονικά με την Γεωργία Συλλαίου, η οποία αναλαμβάνει και φέρνει άψογα εις πέρας τα 4 από τα 10 τραγούδια του άλμπουμ. Αναλυτικά :

Το cd ξεκινάει με το ομώνυμο The longest road I know, τραγουδισμένο έξοχα από την Γεωργία Συλλαίου, με την μπάντα από πίσω να κεντάει έναν απίστευτο καμβά ηχοχρωμάτων ενώ το It Sure looks funny με τις blues στάνταρτ αναφορές του και την βραχνή φωνή του Καραπιπέρη, σε ταξιδεύει σε σκοτεινούς βαλτότοπους . To The frenzy lake με την επίσης έξοχη ερμηνεία του Καραπιπέρη και την φλοϋντική κιθάρα  ξεχωρίζει πάνω σε ένα καλοπαιγμένο μοτίβο και παραδίδει την σκυτάλη στο I’m nothin’  but a good man, με την φυσαρμόνικα να κυριεύει το κομμάτι και το Hammond να φτιάχνει μια στιβαρή μουσική πλάτη. Στο Νow we are strangers τα βραχνά φωνητικά που παραπέμπουν έμμεσα στον Louisiana Red, μυσταγωγούν τον ακροατή στο κλίμα που καλλιεργεί η έξοχη solo κιθάρα και έρχεται το Take me away from all of these, με την αλανιάρικη ερμηνεία του Παναγιώτη Δάρα να σε καθηλώνει ολοκληρωτικά, ενώ οι κιθαριστικοί δακτυλισμοί σε έχουν ήδη μεταφέρει στην εποχή της… ποτοαπαγόρευσης και στο αυθεντικό gospel blues ηχόχρωμα του μεγάλου βάλτου. Έβδομο κομμάτι στο cd ακούμε το When I whisper my fears to my baby, με την Γεωργία Συλλαίου και την βραχνάδα της να προσδίδουν έναν ευρωπαϊκό blues αέρα στο κομμάτι και στο Rememberin’ the good ol’ days με το νευρικό τέμπο και την στακάτη φυσαρμόνικα, οι Small Blues Trap παραδίδουν ένα ακόμα έξοχο δείγμα. Προτελευταίο track το The black crow king και τα haunted φωνητικά να σε καθηλώνουν εξαρχής, θυμίζοντας αμυδρά κάτι μεταξύ Bob Dylan και Rainbow, με τα ηχοχρώματα να παίζουν σε ένα πιο σύγχρονο ηλεκτρικό blues και τέλος το cd κλείνει με το Your mind keeps Ramblin’ , ένα blues που εξερευνά με οδηγό την φωνή της Γεωργίας Συλλαίου, τα όρια ενός ηλεκτρικού blues με jazz πινελιές.

Τελειώνοντας την ακρόαση, το μόνο που μένει είναι ένας απέραντος θαυμασμός για τους Small Blues Trap που παρ΄ όλα τα όποια εμπόδια της απόστασης και του δύσκολου είδους που υπηρετούν, μας παρέδωσαν έναν δίσκο κόσμημα για τα σύγχρονα blues δεδομένα, που θα ζήλευαν σίγουρα πολλές ευρωπαϊκές παραγωγές εκατομμυρίων και δείχνει πως ο συνδυασμός από ταλέντο, γνώση  και μεράκι για αυτό που κάνεις, θα σε δικαιώσει με το αποτέλσμα!

Βασιλειάδης Δημήτρης

BLUES MAGAZINE

 

 

 

Een bijzondere cd dit keer. Alsof Little Walter, Howlin’ Wolf, Captain Beefheart en Tom Waits een roadtrip naar Griekenland hebben gemaakt, die indruk krijg je wanneer je de muziek van Small Blues Trap hoort.

De band, gevormd in 2004, bestaat uit vier mannen afkomstig van het Griekse platteland. Het zijn Paul Karapiperis, lead vocals, harmonica, slide steel gitaar en keyboards, Panagiotis Daras, lead- en ritmeguitar, Lefteris Besios op bas en Stathis Evageliou op drums. Vele belangrijke bluesvernieuwers zijn hun voorbeeld (geweest). Het lage, vette en schurende stemgeluid van Karapiperis doet dan ook sterk denken aan Beefheart en Waits.

The Longest Road I know is de vierde cd van deze formatie. Op vier nummers is Georgia Sylleou te gast. Zij is geboren in Thessaloníki, studeerde muziek en zang in Griekenland en Oostenrijk en vervolgens muziek en drama in Nederland. Als soliste werkte ze met enkele Griekse orkesten en speelde ze in diverse ensembles (viool, tango, jazz en geïmproviseerde muziek).

Het gehele album bevat niet alleen blues maar toch vooral sfeervolle, trage nummers vol overgave gezongen door zowel Sylleou als Karapiperis, waarbij deze laatste ook nog uitblinkt op gitaar en mondharmonica. Bij de eerste keer draaien denk je ‘wat is dit?’ maar bij de tweede keer klinkt het al veel beter. Uiteindelijk blijkt het prachtige muziek te zijn met onverwachte wendingen, ongewone beelden en gevoelens en met mysterieuze teksten ontsproten aan het creatieve brein van Karapiperis.

Het is een heel bijzondere cd met elementen van blues, jazz en psychedelische rock maar toch vooral met de eigenzinnige muziek van de band Small Blues Trap. De sombere afbeeldingen op de hoes tenslotte, zijn schilderijen gemaakt door Sotiris Kouroutis. Griekse blues dus!

Gerrit Dijk