Καλές και κακές κριτικές...όλες ευπρόσδεκτες!
Εξάλλου το καλό και το κακό είναι σχετικά...



SOUNDGUARDIAN
http://www.soundguardian.com/content/view/23854/53/

 

I spent the  past few days  listening to an album titled  “Somethin 'Like Blues or Haunted Ballads” composed by the  excellent harpist Paul KARAPIPERIS. Yes, he is coming to us from Greece and the 'front man of a Greek blues band, “ Small Blues Trap”.  This his second  second solo album, which has been self-released , recorded and published two months ago by  his own label, “Shelter Home Studio”. Without a doubt, we have an album that its quality deserves to be part of our everyday life.

Although  Greece is quite far from the Delta Mississippi, but put it like this: sit back, close your eyes and let the disc starts. Interestingly, regardless of where you come from, you will feel that Delta sound and you will see that it doesn’t matter where the musician comes from since the album so honestly and represents what we might call “original blues”.
It is true that  there are plenty of fans of blues musicians who are repulsed by the artists coming from other countries besides luckily I'm not one of them, and I hope you are not one of them.  Without any fear or hesitation, Paul goes on, to presents blues that has a place in this century. I must admit, that is very similar to what we have here  in Croatia, the music of the phenomenal Adam Semijalac aka Babies love. Recognizing all the best that comes to us from the deepest foundation of traditional blues, Paul’s  has done everything by himself. He played  all the instruments on the album, he  is the author of all the lyrics and music,  and all this reflects  a truly inventive, original and above all quality artist. That's why this album is not just a new album, but it is the exact train that brings a rich load of traditional blues with the sources of this unique musical style, from the Mississippi Delta. It's hard to be able to guess that Paul comes from a  home where the popular music is d syrtaki, and it's interesting how Paul has deeply mastered that musical form.

The first album Fifteen Raindrops In An Ocean Of Blues Tales (2009.) Was an excellent start to approach the splendor, wealth and the well known treasures of traditionall blues.

Paul KARAPIPERIS will surely surprise and at first his expressive and totally unpredictable ways of  presenting the blues. Expressive, highly sensitive and a sumptuous presentation form reveals his determination to traditional values ​​of this otherwise very demanding blues lines. Yes, I know, many are not too inclined to listen to traditional blues, some like it 'significantly' to characterize a lot of 'difficult' to listen to, but to me personally it does not pose any problem. Indeed, personally, I am very fond of just such a traditional blues expressions.

RECOMMENDATION:
In the flood of various editions are very few albums that describe practical musical authors, who present traditional blues style. For European blues standards, the album “Somethin’  Like Blues or Haunted Ballads” is  far ahead  as a blues accomplishments for our continent. Paul KARAPIPERIS succeeded in creating  an approach to the blues so close to the original. As many people do not succeed in doing so.

First he gives us  high-quality and original material,
Second he stays cemented to the original roots of the blues and
3rd, through Paul work,  the blues is  given  a new, much broader and more attractive dimension.

So, feel free to check for yourself what it actually is.

Mladen Loncar

  

ROCKING.GR

 http://www.rocking.gr/reviews/album/Paul_Karapiperis_-_Somethin%5C_Like_Blues_Or_Haunted_Ballads/4352/

Σπάνια ένα άλμπουμ μπορεί να έχει έναν τόσο κατάλληλα περιγραφικό τίτλο όσο αυτός εδώ του Παύλου Καραπιπέρη. Γιατί όντως ο τραγουδιστής και αρμονικίστας των Small Blues Trap, στη δεύτερη προσωπική του δουλειά, παίζει «κάτι σαν μπλουζ ή στοιχειωμένες μπαλάντες».

Τραβώντας την εκφραστική του διάθεση ακόμα περισσότερο σε σχέση με τις ατμοσφαιρικές συνθέσεις του "15 Raindrops In An Ocean Of Blues Tales", στη φετινή του δουλειά ο Καραπιπέρης επενδύει ακόμα περισσότερο στη λιτή αλλά πολύ επιβλητική ενορχήστρωση και αρκετά λιγότερο στη συνθετική αμεσότητα και την, κατά το κοινώς νοούμενη, «τραγουδοποιία». Το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι μία δουλειά για την blues ελίτ, ας μου επιτραπεί ο όρος, ή, σε κάθε περίπτωση, για ανθρώπους που έχουν ήδη επεξεργαστεί στο μυαλό τους τις μπλουζ φόρμες σε σημαντικό βαθμό, τόσο ώστε να αναζητούν πλέον νέες δομές και νέες εκφραστικές δυνατότητες. Αυτοί μπορεί και να ενθουσιαστούν.

Παράδειγμα το "A Game", που είναι ίσως η αντιπροσωπευτικότερη στιγμή του άλμπουμ. Ξεκινάει ως ένα συνηθισμένο ακουστικό μπλουζ για να μεταλλαχθεί μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα σε μία ομιχλώδη σύνθεση βγαλμένη από τους σκοτεινότερους μύθους της περιοχής του Μισισιπή. Κάπως έτσι κυλάνε όλα τα 40 λεπτά του "Somethin' Like Blues Or Haunted Ballads", αλλού με λιγότερες και αλλού με περισσότερες εξάρσεις μυστηρίου. Το επίπεδο παιξίματος είναι εσκεμμένα βασικό ώστε να υπηρετεί τις ανάγκες του κάθε τραγουδιού, οπότε εντυπωσιακά σόλο και δεξιοτεχνικές γραμμές δεν θα πρέπει να αναμένονται. Αντίθετα όμως παρουσιάζεται ένα μεστό, στοχευμένο και σχεδόν τελετουργικό παίξιμο (όλα τα όργανα από τον Καραπιπέρη) που κολακεύει τη βαθιά φωνή του τραγουδιστή.

Ενώ λοιπόν όλα τα παραπάνω ακούγονται σίγουρα ελκυστικά για πολλούς (συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου), δεν μπορεί να μην σημειωθεί ότι ακόμα και στον ευρύτερο blues χώρο το κοινό που θα απολαύσει το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι μάλλον περιορισμένο. Σε πλήρη αντίθεση με την απλότητα των κλασικών blues, εδώ έχουμε ένα άκουσμα που περισσότερο σκιαγραφεί την παράδοσή τους και πατάει πάνω τους για να δημιουργήσει κάτι περισσότερο διαισθητικό παρά προσιτό. Ουσιαστικά πρέπει να περάσει κανείς πρώτα από το "15 Raindrops..." πριν κάνει το δεύτερο βήμα και δοκιμάσει το "Somethin' Like Blues...". Και πάλι όμως, μία ζεστή καλοκαιρινή νύχτα, με τους γρύλους να δίνουν το δικό τους ρεσιτάλ και υπό έναν ξάστερο ουρανό στην ύπαιθρο, θέλω να πιστεύω ότι ο καθένας να μπορεί να νιώσει την ανατριχίλα ενός "Elf's Fountain", για παράδειγμα.

Κώστας Σακκαλής


 BLUES MAGAZINE
 http://www.bluesmagazine.nl/recensie-paul-karapiperis-something-like-blues-or-haunted-ballads

Griekenland is niet het eerste land waar je aan denkt wanneer je ‘blues’ zegt, maar op de vakantiegangers na zal iedereen kunnen bevestigen dat de situatie in Griekenland alles behalve een feest is. Dat gaan we ook terughoren op het volgende album. Deze bluesartiest refereert in zijn album vaak naar de situatie in zijn land.

‘Somethin’ Like Blues or Haunted Ballads’ is enkel ingespeeld door Paul Karapiperis, frontman van Small Trap Blues. In deze Griekse bluesband speelt Karapiperis harmonica en steel guitar, waarnaast hij ook nog zingt. Invloeden van de band variëren van Willie Dixon tot Jimi Hendrix.

Voor Karapiperis is dit de tweede keer dat hij zichzelf solo presenteert, eerder kwam hij met ‘Fifteen Raindrops In An Ocean Of Blues Tales’ op de proppen. Net als dit album klinkt ook ‘Somethin’ Like Blues or Haunted Ballads’ mysterieus en out of the box. Vele geluidseffecten, gitaarslides en lange uithalen op de harmonica maken het geheel al snel wat mysterieuzer klinken.

Wat mij betreft is het allemaal even te veel; de effecten leiden al snel af van de “echte” muziek. Naar mijn bescheiden mening Karapiperis misschien iets minder kunnen doen in het album en de boel wat simpeler mogen houden. In het nummer ‘You Expect Me To Do The Right Thing’ bijvoorbeeld, begeleid de harmonica op zo’n manier die klinkt als je LP die blijft hangen. Bij het nummer ‘A Game’ heerst er een soort ruis door het nummer.  Voor mij was ‘Light To The Darkest Train(part two)’ dan ook een verademing, waarin er een relatief simpele Chicago Blues tune wordt gespeeld.

Voor de liefhebber, die op zoek is naar de bluesartiest die met een specifieke, eigenaardige, mysterieuze sound is Paul Karapiperis een aanrader. Hij heeft een goede, duistere stem en de teksten mogen er best wezen. De verdrietige bluestekst past goed bij de mysterieuze sound die Karapiperis gemaakt heeft. Echter, voor degenen die houden van muziek zonder te veel poespas, kunnen dit album beter even laten liggen; de geluidseffecten leiden nogal af en kunnen irritant in het gehoor liggen.

Tekst: Daan Zeegers


BLUES BUNNY
 http://www.bluesbunny.com/tabid/122/xmmid/474/xmid/3920/xmview/2/default.aspx

Now here’s a man with a strange sort of blues. Paul Karapiperis, singer with Greek blues band Small Blues Trap, is on his second solo album with the release of “Somethin' Like Blues or Haunted Ballads” and he sets his scene like a man possessed by peculiar demons.

There’s reverb aplenty, harmonicas and guitars to paint the sonic picture of torment and a pseudo Beefheartian right angled poetry in what would have been called, in times past, the grooves. As “Try Another Time” spins its web of blue serge however, you come to realise that this album is most definitely more oddball than 12 bars in its nature. Perhaps it is the plethora of strange noises that creep around in the background almost oblivious to the direction of the songs or perhaps it is the growling diffidence of Paul Karapiperis’ voice that makes “Somethin' Like Blues or Haunted Ballads” something vaguely disturbing.

As such things go, very little of this album will appeal to the normal, notoriously unimaginative, blues fan. Fans of a more psychedelic music might however find it to their liking as will those whose tastes are altogether less catholic.