Σήμερα έλαβα το καινούργιο άλμπουμ των Small Blues Trap με τίτλο The Longest Road I Know. Αν και το σχήμα, μου είναι ιδιαίτερα οικείο, οφείλω να ομολογήσω πως το συγκεκριμένο άλμπουμ ξεφεύγει όχι μόνο από τα όρια του μπλούζ όπως άλλωστε τα παιδιά αυτά συνηθίζουν να κάνουν αλλά και από όλα τα προηγούμενα πονήματά τους και δημιουργίες τους. Ο Παύλος Καραπιπέρης φαίνεται πως έχει βαλθεί να ξεπεράσει τον ίδιο του τον εαυτό και από τραγουδοποιός , αρμονικίστας και τραγουδιστής αυτή τη φορά ενδύεται και την φορεσιά του σαγηνευτικού δρουϊδη story teller που απ’ ότι φαίνεται του ταιριάζει γάντι. Μας γνέφει λοιπόν να τον ακολουθήσουμε, γιατί το ταξίδι θα είναι γεμάτο από αναπάντεχα συμβάντα, περίεργες οπτασίες, συναισθηματικά ξεσπάσματα, λυρισμό και εσώτερες καταδύσεις στο μυστήριο κόσμο που γεννάει και εξωτερικεύει το ανήσυχο πνεύμα του.
Το πρώτο και ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, το The Longest Road I Know, αφήνει μία χροιά από Billy Holiday με τη Γεωργία Συλλαίου στα φωνητικά φέρνoντας στο μυαλό εικόνες από καπνισμένα προπολεμικά καπηλειά με έντονη μυρωδιά από moonshine. Υπνωτικό στο άκουσμά του με γερές δόσεις πεσιμισμού παραπέμπει στη ματαιότητα του ανθρώπινου χωροχρόνου μπροστά στους φυσικούς και συμπαντικούς νόμους. Στα δύο επόμενα, το Ιt Sure Looks Funny και το Frenzy lake, μπαίνουμε στην ατμόσφαιρα του ψυχεδελικού μπλούζ με την τραχιά φωνή του Καραπιπέρη να αφηγείται εμπειρίες ζωής συνοδευόμενη από τα κιθαριστικά τερτίπια του Παναγιώτη Δάρα που ξεδιπλώνει με άνεση το μεγάλο του ταλέντο. Και εδώ οι αφηγήσεις είναι συναρπαστικές δείχνοντας την πάλη του ανθρώπου όχι μονάχα με τα στοιχεία της φύσης αλλά κυρίως με τον ίδιο του τον εαυτό, τα παιχνίδια που σκαρώνει το μυαλό του τσαλαβουτώντας μέσα στον πολύπλοκο ψυχισμό του που ενίοτε ξεπροβάλουν είτε για να δείξουν συναισθηματικές αντιθέσεις, είτε για να τρομάξουν, είτε για να δείξουν έναν ολοκληρωτικό συμβιβασμό της τραγικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης με το πεπρωμένο της. Στο επόμενο κομμάτι, η Γεωργία Συλλαίου ενώνει τις δυνάμεις της με τον Παύλο Καραπιπέρη σε ένα εύρυθμο άκουσμα. Το τραγούδι παραπέμπει έντονα στην Αμερικάνικη αλλά και Βρετανική underground μουσική των 60’s και σε ορισμένες στιγμές υπάρχει μία αίσθηση που θυμίζει τους Jefferson Airplane αλλά και όλιγον από Manfred Mann Earth Band. To “Now we are strangers”, κινείται στo πλαίσιο των γνωστών υπνωτικών μπλουζ του Καραπιπέρη με τη διαφορά ότι στο συγκεκριμένο κομμάτι περισσότερο αφηγείται παρά τραγουδά. Και αυτή τη φορά τα κιθαριστικά σόλα του Παναγιώτη Δάρα επισπεύδουν το ταξίδι στον πόνο και τη θλίψη για χαμένες αγάπες που η λήθη δεν έχει καταφέρει να σκεπάσει. Το 6ο κομμάτι (“Take me Away from All of These”) είναι μία ευχάριστη έκπληξη με τον Παναγιώτη στα φωνητικά και τη Dobro σε πλήρη επιστράτευση. Πολιτικοποιημένος (όχι πολιτικός στίχος) που απευθύνεται στη φτώχια, την κοινωνική αδικία, την ανισότητα και τη δυστυχία. Ο Παναγιώτης έχει καλή και στιβαρή φωνή και πολύ καλή άρθρωση στην προφορά του. Απλό, λιτό κομμάτι που προβληματίζει μιας και καταπιάνεται με τα σημεία των καιρών. Το 7ο κομμάτι (“When I whisper my Fears to my Baby”) είναι ένα νανούρισμα, ο γλυκός ήχος της εξομολόγησης μιας αγάπης με τη Γεωργία Συλλαίου στο ρόλο της αφηγήτριας –τραγουδίστριας. Ξεχωρίζει και πάλι η κιθάρα του Παναγιώτη Δάρα που δένει υπέροχα με τη φυσαρμόνικα του Καραπιπέρη. Σαγηνευτικό άκουσμα βουτηγμένο στη μελωδικότητα των σόλων της κιθάρας. Το 8ο κομμάτι (“Remembering the Good Old Days”) είναι ένα ακόμα δείγμα της συνθετικής ικανότητας του Παναγιώτη. Mπλούζ ύφος με έντονες δόσεις ψυχεδέλειας και πολύ αφήγηση. Αναφορά στη χαμένη αθωότητα των παιδικών μας χρόνων αλλά και στην περιπλάνηση, την επανάσταση κάθε νέου και νέας να κατακτήσει τον κόσμο. Μια ματιά στο παρελθόν και στην ψυχική ενέργεια της νιότης. Το Black Crow King είναι μία πολύ μελωδική μπαλάντα με τον Καραπιπέρη να τσαμπουκαλεύεται με το χρόνο επικαλούμενος τη διαχρονικότητα της τραγικότητας της ανθρώπινης υπόστασης που στέκει άχρονη και ανέγγιχτη στα «σταυροδρόμια» της ζωής. Θα το ξαναπώ, ίσως να κουράζει, αλλά η κιθάρα του Παναγιώτη κυριολεκτικά μιλάει και μιλάει πολύ όμορφα χωρίς φλυαρίες. Απλά, γλυκά και όμορφα θυμίζοντας Dire Straits στα πολύ καλά τους. Το τελευταίο κομμάτι, «Your Mind Keeps Ramblin'» με τη Γεωργία Συλλαίου στη φωνή είναι ίσως το καλύτερα επιλεγμένο τραγούδι για τον επίλογο αυτού του ταξιδιού. Πραγματικά, «η περιπλάνηση του μυαλού» είναι και ο στόχος του δημιουργού Παύλου Καραπιπέρη που αρνείται επίμονα να δεχτεί την έννοια της γραμμικότητας στο χρόνο και επιλέγει να ακροβατεί πάνω στην περιφέρεια του αληθινού χρόνου, του συμπαντικού, του ατέρμονου κυκλικού χρόνου.
Θεωρώ πως το συγκεκριμένο άλμπουμ δείχνει μία πλέον ώριμη μπάντα που έχει σκοπούς και στόχους αλλά και σοφία στην επιλογή των συνεργατών της όπως για παράδειγμα η επιλογή της Γεωργίας Συλλαίου στη δημιουργία αυτού του πονήματος.
Το μπλουζ είναι μεν το πρωταρχικό δομικό υλικό στις συνθέσεις τους αλλά αυτό δεν εμποδίζει το συγκρότημα να δημιουργεί ήχους επηρεασμένους από τα παραμύθια και τις εξιστορήσεις του ανήσυχου story teller Καραπιπέρη. Πολλά εύσημα φυσικά και στο rhythm section της μπάντας και συγκεκριμένα στον Στάθη Ευαγγελίου στα τύμπανα και τον γνωστό και μη εξαιρετέο Λευτέρη Μπέσιο στο μπάσο. Οι αφανείς ήρωες αυτής της μεγάλης δημιουργίας, χωρίς αμφιβολία.
Όποιος λοιπόν περιμένει να ακούσει 12μετρα μπλουζ κομμάτια με τη γνωστή θεματολογία που έχουμε όλοι συνηθίσει, μάλλον δεν θα καταφέρει να το κατανοήσει. Για τους καθαρόαιμους και συντηρητικούς εραστές του μπλουζ, ίσως αυτό το άλμπουμ δεν είναι αυτό που περιμένουν ή έχουν συνηθίσει να ακούν. Αντίθετα, για όποιον ζητάει κάτι το διαφορετικό, γι’ αυτόν που δεν έχει περιορισμούς στις μουσικές του προτιμήσεις αλλά ταυτόχρονα αρέσκεται στο να πίνει το λικέρ του με φευγάτη διάθεση για να κατακτήσει τους αόρατους κόσμους ενός καλού παραμυθά όπως ο Παύλος Καραπιπέρης, αυτό το άλμπουμ θα προσφέρει εξαιρετικές άκρως απολαυστικές στιγμές και συγκινήσεις.
Δημήτρης Επικούρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου