Ανεξάρτητα από το αν και πόσο οι blues φόρμες μπορούν να εξαντληθούν ή (για κάποιους) έχουν ήδη εξαντληθεί, είναι πάντα δύσκολο να δοκιμάζεις κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα και ταυτόχρονα να είσαι και να παραμένεις καθαρά στο χώρο των blues. Οι «δικοί μας» Small Blues Trap, παρότι με «μόλις» τέσσερις δίσκους στο ενεργητικό τους, στο φετινό "The Longest Road I Know" προσπαθούν, και εν πολλοίς πετυχαίνουν, ακριβώς αυτό.
Ακόμα κι αν αναμφισβήτητα το blues είναι το είδος που υπηρετούν, οι Small Blues Trap παίζουν σχεδόν σε μία κατηγορία μόνοι τους με μία πιο αφαιρετική εκδοχή του ήχου. Πάντοτε σε χαμηλούς ρυθμούς, με μία μυστηριώδη ατμόσφαιρα να επικρατεί, το αποτέλεσμα είναι άκρως επιβλητικό. Έχοντας τη ρυθμική βάση μπάσου-drums να λειτουργεί ως ράγες πάνω στις οποίες το τρένο του συγκροτήματος πατάει και κρατιέται στη γνώριμη δωδεκάμετρη διαδρομή, τα πλήκτρα, η φυσαρμόνικα και η φωνή ξεφεύγουν σε κάτι σαν post blues καταστάσεις ενώ η ηλεκτρική κιθάρα ενώνει τους δύο κόσμους. Η κιθάρα είναι και το όργανο που προσφέρει τις περισσότερες συγκινήσεις στο "The Longest Road I Know", είτε αυτή εκφράζεται στην αχόρταγη φρασεολογία του Παναγιώτη Δάρα είτε στην ψυχρή σα λεπίδα steel του Παύλου Καραπιπέρη.
Στα φωνητικά για πρώτη φορά ακούμε και την Γεωργία Συλλαίου της οποίας οι δυνατότητες είναι μεν εμφανείς, αλλά για να πω την αμαρτία μου μόνο εν μέρει βλέπω να δίνει πρόσθετη αξία στο συγκρότημα. Από τη μια κάποιες ερμηνευτικές ακροβασίες που άλλοτε της βγαίνουν ("Your Mind Keeps Rambling") και άλλοτε όχι ("The Longest Road I Know") και από την άλλη μία υπερβολική αλλά όχι και πολύ επιτυχημένη προσπάθεια στο θέμα της προφοράς των Αγγλικών, δεν μπορώ να πω ότι αφαιρούν κάτι από το συγκρότημα, αλλά συχνά δε βλέπω και το λόγο να αντικαταστήσει τη φωνή του Καραπιπέρη. Έχοντας πει το παραπάνω βέβαια, και για να αυτοαναιρεθώ αμέσως, οφείλω να παραδεχθώ ότι ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου είναι το "When I Whisper My Fears To My Baby" που τραγουδά εξ' ολοκλήρου η ίδια. Σε αυτό, το δέσιμο της lead κιθάρας και της φυσαρμόνικας με τη βαθιά χροιά της φωνής της είναι πραγματικά μαγικό και μεταφέρει εύκολα τον ακροατή σε μία υγρή νύχτα της Νέας Ορλεάνης. Οι έτερες ξεχωριστές στιγμές του δίσκου είναι το ακουστικό blues του "Take Me Away From All Of These" και το πιο γυαλισμένο, αλλά εξίσου γοητευτικό, blues του μεσονυχτίου υπό τον τίτλο "The Black Crow King".
Άξιοι συγχαρητηρίων για μία ακόμα φορά οι Small Blues Trap που, παρότι δέσμιοι του μουσικού είδους που υπηρετούν και, επιπλέον, της καλλιτεχνικής τόλμης που επιδεικνύουν, αμφιβάλλω αν θα μπορέσουν ποτέ να βρουν περιθώριο για κάποιου είδους μαζική αποδοχή, για τους θιασώτες του είδους είναι ήδη επιτυχημένοι.
Κώστας Σακκαλής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου