http://www.southernrock.gr/cms/index.php?option=com_content&task=view&id=9175&Itemid=85

Μακρύς ο δρόμος που ακολουθούν οι  Small Blues Trap, στο τέταρτο δισκογραφικό εγχείρημά τους που κυκλοφόρησε τον περασμένο Φεβρουάριο και πράγματι φαίνεται να τον κατέχουν. Η μπλουζ παρέα των Παύλου Καραπιπέρη στο τραγούδι, τη φυσαρμόνικα και την κιθάρα, του Παναγιώτη Δάρα στην κιθάρα, του Λευτέρη Μπέσιου στο μπάσο και του Στάθη Ευαγγελίου στα τύμπανα συμπράττει σε τέσσερα από τα δέκα τραγούδια με τη Γεωργία Συλλαίου στη φωνή και μας προσφέρουν ένα αυθεντικά μπλουζ, μυστηριακό, διονυσιακό, οπωσδήποτε σκοτεινό ταξίδι.

Θετικές επιρροές από Howlin’ Wolf, Tom Waits, όψιμων Doors, ψήγματα psychedelic rock συνδυασμένα με τον διαμορφωμένο εδώ και χρόνια ήχο και προσωπικό ύφος της μπάντας. Όμορφες συνθέσεις, ενορχηστρωμένες με ηλεκτρισμό, και την αργόσυρτη ανάσα της φυσαρμόνικας να διαχέεται, ρυθμός που διαπερνάει το σώμα και το μυαλό. Η παραγωγή,  παρά  τις όποιες αδυναμίες, δεν παύει να διατηρεί την ταυτότητα του πρωτόγονου, του αυθεντικά φτιαγμένου από αγνά σπιτικά υλικά. Πατήστε το “play”, αφεθείτε στο άκουσμα και θα διαπιστώσετε πως οι Small Blues Trap, ξέρουν από.. καλοστημένες  παγίδες.

Μακρύς, λοιπόν, o δρόμος, αλλά διόλου βαρετός με δέκα μουσικές διαδρομές, όπου η κάθε μία αφήνει το δικό της στίγμα. Ο ακροατής μόνος διαλέγει το μέσο για να μαζέψει τα μίλια του προσκαλείται να διαβεί βήμα το βήμα, τροχό τον τροχό, σκέψη τη σκέψη. Αρκεί να είναι προετοιμασμένος, γιατί το σκοτάδι ο κι ο πνιγηρός καπνός επικρατούν, ο χρόνος σταματάει σε σπασμένα ρολόγια κι η τραχιά, σκληρή ερμηνεία της Γεωργίας Συλλαίου γεννάει τα πρώτα ρίγη. Πρόκειται για ένα ταξίδι με κότσια, λοιπόν. Μία πρώτη στάση γίνεται σε μία μικρή πόλη - πιθανότατα επαρχιακή – από εκείνες που μοιάζουν με μικρές φυλακές, όπου το φεγγάρι στέκει ως έρημος στον ουράνιο θόλο. Με καταγωγή & τόπο διαμονής τα χωριά Μαρτίνο και Μαλεσίνα του νομού Φθιώτιδας, οι Small Blues Trap είναι επαρκώς κατάλληλοι να μιλήσουν και να μελοποιήσουν τα χαρακτηριστικά μία τέτοιας πόλης. Η λίμνη, ονόματι «Φρενίτιδα», είναι μία στάση στη διαδρομή που θέλει σίγουρα τσαγανό για να την επισκεφτεί κανείς. Τα διάφορα γούρια αναιρούν την χρηστικότητά τους και μόνο ο άντρας με το φλεγόμενο βιολί μπορεί να φανεί χρήσιμος, όταν τα κακά πνεύματα αναλαμβάνουν δράση.

Κάποιες φορές, η κακία των ανθρώπων παρομοιάζεται με σπάνια είδη επικίνδυνων ζωυφίων, όπως σκορπιοί, φίδια, ψάρια, γλοιώδη ερπετά. Τι κρύβεται όμως πίσω από αυτή τη συμπεριφορά; Μήπως η κακομεταχειρισμένη από τους άλλους, καλή πλευρά των ανθρώπων, οπότε μιλάμε για τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος; Κι από την κακία, στην αποξένωση που στην πληρότητά της λειτουργεί ανασταλτικά σε καταστάσεις όπως η κατανόηση, η συμπαράσταση, ακόμη και η ευθυμία.  Απορία δημιουργείται για τις αιτίες όσων συμβαίνουν στο κόσμο, όπως οι άνθρωποι που τρώνε από τα σκουπίδια, η προαιώνια διαμάχη πλούσιων και φτωχών, όλη η τρέλα που σαρωτικά επικρατεί στις σύγχρονες κοινωνίες. Η ένταση είναι τόση, που φέρνει την επιθυμία να ξεφύγει κανείς από όλα αυτά. Ένας προβληματισμός που θα μου επιτρέψετε να θέσω προς σκέψη, είναι φυγή δια της απόδρασης ή δια της ανατροπής όλων αυτών;

Το ταξίδι συνεχίζεται και μάλλον σε λίγο πιο φωτεινά μονοπάτια, αφού όλα μπορεί να είναι στραβά, όμως η αγάπη, ο έρωτας, η συντροφικότητα όταν έχουν βάθος και ουσία λειτουργούν εξισορροπητικά για να μη χαθεί ο βηματισμός μέσω της συμπόρευσης. Ένας σταθερής αποτελεσματικότητας τρόπος για να μη ξεστρατίζει το βήμα, είναι η ματιά προς τα πίσω. Το παρελθόν φωτίζει το ξεκίνημα της πορείας, με σταθμούς στην παιδική ηλικία, στο πρώτο βλέμμα, στη μητρική αγάπη, στην πρωτογενή αντίληψη του μέσα κι έξω κόσμου μας. Η αντίθεση καλού και κακού που ίσως τελικά πρόκειται για αλληλοσυμπλήρωση, είναι μία πάλη με ρίζα βαθειά από καταβολής κόσμου. Το κακό, πάντα βρίσκει διέξοδο να υπάρχει, να αμαρτάνει και να περιμένει πάντα στο γνωστό σταυροδρόμι προς άγραν ψυχών, εκπληρώνοντας την κατάρα της ύπαρξής του. Ό,τι κι αν συμβαίνει, όσο απροετοίμαστοι κι αν είμαστε για τα συμβαίνοντα, όσο αβέβαιο κι αν είναι το μέλλον, ο χρόνος θα συνεχίσει να κυλάει, να σεργιανίζει φέρνοντας όλο και περισσότερα. Έτσι ακριβώς, λειτουργεί και το μυαλό μας. Η σκέψη, αναπλάθεται, προσαρμόζεται, σκοτεινιάζει, φωτίζεται και συνεχίζει να περιπλανιέται…. Καλή ακρόαση.

Παναγιώτης Κοτσώνης