Το ‘One Sin In Seven Parts’ είναι η Τρίτη προσωπική
δουλειά του Παύλου Καραπιπέρη, αρμονικίστα και τραγουδιστή των Small
Blues Trap, μιας μπάντας που έχει διαγράψει μια πολύ ενδιαφέρουσα
τροχιά στο γίγνεσθαι της εγχώριας μπλουζ σκηνής.
Στο άλμπουμ αυτό, ο Παύλος Καραπιπέρης δεν ξεφεύγει στιχουργικά από το dark ύφος που χαρακτηρίζει τα τραγούδια που δημιουργεί. Είναι ένα πλαίσιο αυστηρά προσωπικό, με πολύ δυνατές δόσεις εσωτερικής αναζήτησης, κατάδυσης δηλαδή στις εσχατιές της ανθρώπινης συνείδησης που από τη φύση της δεν καθίσταται ως κάτι το ιδιαίτερα δημοφιλές ειδικά στους συνηθισμένους στους ευκολοχώνευτους χορευτικούς ήχους και τα τετριμμένα groove μονοπάτια του μπλουζ και του ροκ. Στιχουργικά λοιπόν, ο Καραπιπέρης ακολουθεί πιστά τα εσωτερικά του καλέσματα που για αρκετούς μπορεί να φαντάζουν ως μια «μανιέρα» την οποία ο ίδιος δεν δείχνει τη διάθεση να αποχωριστεί.
Από μουσικής πλευράς όμως, η νέα δουλειά του Καραπιπέρη έχει πολλές δόσεις καινοτομίας και επιτυχημένου σχεδιασμού αλλά και έμπνευσης να προσφέρει. Αναμφίβολα, το μπλουζ είναι η πλατφόρμα του δημιουργού, ο πυρήνας μέσα από τον οποίο εκφράζεται μουσικά. Αυτή τη φορά όμως ο Καραπιπέρης επιδεικνύει όχι μόνο ωριμότητα κυρίως στον τρόπο που τραγουδάει και παίζει φυσαρμόνικα αλλά και ευρηματικότητα στο τρόπο που ντύνει μουσικά την έμπνευσή του. Πολύ καλές οι κιθάρες του Παναγιώτη Δάρα και του Τέρη Μαρτίνου που ταιριάζουν πολύ με το σφιχτό και πειθαρχημένο παίξιμο από το δίδυμο Λευτέρη Μπέσιου στο μπάσο και του Στάθη Ευαγγελίου στα τύμπανα. Πολύ ιδιαίτερη είναι η συνεισφορά του τσίμπαλου και της πολίτικης λύρας που προσδίδουν μια αξιοσημείωτη προσθήκη στο συνολικό ηχόχρωμα του άλμπουμ.
Σε γενικές γραμμές ο «αμαρτωλός» Παύλος Καραπιπέρης δείχνει πως κάνει ακόμα ένα βήμα μπροστά αναζητώντας φυσικά ιδιαίτερους ακροατές με πιο εξεζητημένα γούστα που επιθυμούν να δραπετεύσουν σε περισσότερο πειραματικές και ευρηματικές δημιουργίες. Αν κανείς επιχειρήσει να κατατάξει αυτή τη δουλειά σε κάποια μουσική σκηνή, ενδεχομένως να επιχειρήσει να την εντάξει στη μουσική των 60ς-70ς όπου πολλά βρετανικά και αμερικανικά σχήματα έπαιζαν ένα είδος ψυχεδελικού μπλουζ ροκ με τραγούδια χωρισμένα σε parts, με ιδιαίτερες ενορχηστρώσεις και στίχους που παραπέμπουν σε αναζητήσεις υπό την επιρροή ψυχοτροπικών ουσιών, κάτι το σύνηθες για την τότε εποχή των λουλουδιών.
Το νέο λοιπόν «αμάρτημα» του Καραπιπέρη, αξίζει την προσοχή όλων των ακροατών που διαθέτουν «γκουρμέ» γούστα στις μουσικές τους επιλογές. Αν το ακούσουν, σίγουρα θα θελήσουν να το προσθέσουν στη συλλογή τους.
Στο άλμπουμ αυτό, ο Παύλος Καραπιπέρης δεν ξεφεύγει στιχουργικά από το dark ύφος που χαρακτηρίζει τα τραγούδια που δημιουργεί. Είναι ένα πλαίσιο αυστηρά προσωπικό, με πολύ δυνατές δόσεις εσωτερικής αναζήτησης, κατάδυσης δηλαδή στις εσχατιές της ανθρώπινης συνείδησης που από τη φύση της δεν καθίσταται ως κάτι το ιδιαίτερα δημοφιλές ειδικά στους συνηθισμένους στους ευκολοχώνευτους χορευτικούς ήχους και τα τετριμμένα groove μονοπάτια του μπλουζ και του ροκ. Στιχουργικά λοιπόν, ο Καραπιπέρης ακολουθεί πιστά τα εσωτερικά του καλέσματα που για αρκετούς μπορεί να φαντάζουν ως μια «μανιέρα» την οποία ο ίδιος δεν δείχνει τη διάθεση να αποχωριστεί.
Από μουσικής πλευράς όμως, η νέα δουλειά του Καραπιπέρη έχει πολλές δόσεις καινοτομίας και επιτυχημένου σχεδιασμού αλλά και έμπνευσης να προσφέρει. Αναμφίβολα, το μπλουζ είναι η πλατφόρμα του δημιουργού, ο πυρήνας μέσα από τον οποίο εκφράζεται μουσικά. Αυτή τη φορά όμως ο Καραπιπέρης επιδεικνύει όχι μόνο ωριμότητα κυρίως στον τρόπο που τραγουδάει και παίζει φυσαρμόνικα αλλά και ευρηματικότητα στο τρόπο που ντύνει μουσικά την έμπνευσή του. Πολύ καλές οι κιθάρες του Παναγιώτη Δάρα και του Τέρη Μαρτίνου που ταιριάζουν πολύ με το σφιχτό και πειθαρχημένο παίξιμο από το δίδυμο Λευτέρη Μπέσιου στο μπάσο και του Στάθη Ευαγγελίου στα τύμπανα. Πολύ ιδιαίτερη είναι η συνεισφορά του τσίμπαλου και της πολίτικης λύρας που προσδίδουν μια αξιοσημείωτη προσθήκη στο συνολικό ηχόχρωμα του άλμπουμ.
Σε γενικές γραμμές ο «αμαρτωλός» Παύλος Καραπιπέρης δείχνει πως κάνει ακόμα ένα βήμα μπροστά αναζητώντας φυσικά ιδιαίτερους ακροατές με πιο εξεζητημένα γούστα που επιθυμούν να δραπετεύσουν σε περισσότερο πειραματικές και ευρηματικές δημιουργίες. Αν κανείς επιχειρήσει να κατατάξει αυτή τη δουλειά σε κάποια μουσική σκηνή, ενδεχομένως να επιχειρήσει να την εντάξει στη μουσική των 60ς-70ς όπου πολλά βρετανικά και αμερικανικά σχήματα έπαιζαν ένα είδος ψυχεδελικού μπλουζ ροκ με τραγούδια χωρισμένα σε parts, με ιδιαίτερες ενορχηστρώσεις και στίχους που παραπέμπουν σε αναζητήσεις υπό την επιρροή ψυχοτροπικών ουσιών, κάτι το σύνηθες για την τότε εποχή των λουλουδιών.
Το νέο λοιπόν «αμάρτημα» του Καραπιπέρη, αξίζει την προσοχή όλων των ακροατών που διαθέτουν «γκουρμέ» γούστα στις μουσικές τους επιλογές. Αν το ακούσουν, σίγουρα θα θελήσουν να το προσθέσουν στη συλλογή τους.
Δ.Επικούρης
Do you believe in rock 'n roll?
Can music save your mortal soul?
Don McLean (American Pie)
This is the question that Paul Karapiperis, singer, harmonica player and leader of the ‘dark blues’ band, ‘the Small Blues trap’ is attempting to answer with the release of his third personal album, ‘One Sin in Seven Parts’.
Once upon a time, there were hippies and hippy music groups that attempted to express their emotional, political and spiritual concerns and quests through music. To them, music wasn’t just a means of entertainment but a sacred ritual, a special spiritual process that sought to explore further the mystery of existence and the purpose of being. The platform that most of those groups used was the blues music surrounded by psychedelic and long lasting guitar solos occasionally dressed with fuzzy sounds, poetic and allegoric lyrics and heavy dosages of experimentation which quite often was the result of drug usage.
Undoubtedly, this album belongs to that category as Karapiperis transforms himself into a first class hipster attempting to revive the spirit of the 60s and 70s. Although the lyrics of this album do not constitute the epitomy of imaginativeness, the music that surrounds them is undoubtedly worth listening to.
Karapiperis is a high caliber journeyman and story teller mainly interested in exploring the depths of human disposition through his music. However, this album shows that he has musically matured as it is more complex, more musically broadened and expanded and more diversified.
Besides his usual musical partners (Panagiotis Daras on guitar Lefteris besios on the bass guitar and Stathis Evangeliou on the drums), Karapiperis has enriched his sound with cimbalom and politiki lyra that add a special flavor in his compositions.
I found that the fifth and the seventh parts of his one song (sin) composition were more interesting than the rest due to the electric guitar sounds of Panagiotis Daras and Teris Martinos.
The overall aftertaste that I got by listening to this album created a sense of nostalgia for the sounds of the 60s and 70s where some superb groups created pure gems that were truly out of this world but due to being uncommercial, heavily esoteric and extraordinarily innovative, they never became broadly known to the public.
Paul Karapiperis has proven once again that he is not a “savior” but a “sinner” and a “heretic” regarding the music paths he has chosen to follow. Nevertheless, every listener with “gourmet” ears and a rich taste for unusual progressive and experimental music will definitely add this album in his CD collection.
D.Epikouris
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου