ΔΙΣΚΟΡΥΧΕΙΟΝ

http://diskoryxeion.blogspot.gr/2014/08/fthia-blues.html

Ο Παύλος Καραπιπέρης είναι ο τραγουδιστής/ κιθαρίστας κ.λπ. των Small Blues Trap, ενός από τα καλύτερα ελληνικά blues συγκροτήματα της τελευταίας δεκαετίας. Οι ηχογραφήσεις του, ομαδικές (με το συγκρότημα) ή προσωπικές (στις οποίες συμμετέχουν και μέλη του γκρουπ), έχουν πάντα ενδιαφέρον (δηλαδή μεγάλο ενδιαφέρον), γιατί κατορθώνουν να συνδυάσουν στοιχεία αρχέγονου blues (του Mississippi ας πούμε ή του νεο-ορλεανικού) με rock και folk καταστάσεις, δημιουργώντας ένα κάπως σκοτεινό, μυστικιστικό κλίμα. Υπό αυτήν την έννοια οι Small Blues Trap και ξεχωριστά ο Καραπιπέρης βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του σύγχρονου blues researching και αν η αξία τους/του δεν έχει ακόμη αναγνωριστεί όσο και όπως πρέπει στο εξωτερικό (στην Ελλάδα είναι πλέον αρκετά γνωστοί στο κύκλωμα) είναι γιατί λίγοι θα σκύψουν να δουν τι (σχετικό) συμβαίνει σε μια μικρή χώρα του ευρωπαϊκού νότου, χιλιάδες μίλια μακριά από την πηγή των γεγονότων (ας το πούμε φυσικό, ως ένα βαθμό). Παρά ταύτα οι άνθρωποι αυτοί, που έχουν ως έδρα τους την Μαλεσίνα της Φθιώτιδας, συνεχίζουν να πράττουν εκείνο που θέλουν και γουστάρουν, όντας απερίσπαστοι στο έργο τους και ανεπηρέαστοι από τις πάσης φύσεως Σειρήνες. 

Το “One Sin in Seven Parts” [Shelter Home Studio, 2014] είναι το τρίτο προσωπικό άλμπουμ του Παύλου Καραπιπέρη (είχαν προηγηθεί τα “Fifteen Raindrops in an Ocean of Blues Tales” το 2009 και “Somethin' Like Blues or Haunted Ballads” το 2012), αλλά δυστυχώς δεν είναι τυπωμένο (ακόμη) σε CD ή LP. Πρόκειται για ένα (άψογο από πάσης απόψεως) CD-R, για το οποίον ελπίζω να περάσει κάποια στιγμή και στο… επόμενο στάδιο. Και τούτο γιατί πρόκειται για ένα συναρπαστικό άλμπουμ blues ταξιδιού, προσεγμένο μέχρι κεραίας στην ενοργάνωσή του (ακούγονται, εκτός από τις πάσης φύσεως κιθάρες, το μπάσο και τα ντραμς, σαντούρι, άλτο σαξόφωνο, πολίτικη λύρα, φυσαρμόνικα, όργανο και μπαγλαμάς), κάτι που του παρέχει, εξάλλου, και την συγκεκριμένη, ξεχωριστή χροιά. Εννοώ πως τα «άλλα» όργανα είναι ενταγμένα με πολύ ωραίο τρόπο στο συνολικό άκουσμα, δίχως να τα παίρνεις και τόοσο πολύ χαμπάρι. Γιατί αυτό είναι το κρίσιμο σημείο. Να μπορείς να εντάξεις δηλαδή ένα σαντούρι ή έναν μπαγλαμά σε μια blues ηχογράφηση, δίχως να την μετατρέπεις σε… νησιώτικη, λαϊκή ή… ρεμπετο-μπλουζική. 

Επτά κομμάτια λοιπόν, με κάπως προγραμματικούς τίτλους (“Welcome boy”, “In the world of madness”, “Your ticket to adventure”, “A callin’ down the riverside”, “A secret place”, “Dig in your soul”, “The dreamland’s door”), που αφηγούνται μιαν ιστορία σε χρόνο λίγο πάνω από την μισή ώρα. Επτά τραγούδια, που δεν είναι επτά αλλά περισσότερα αφού υπάρχουν tracks με εκτεταμένες εισαγωγές και «αλλαγές», και τα οποία διαχέονται κατά μίαν έννοια το ένα μέσα στο άλλο. Οι παίκτες που συμμετέχουν (Παναγιώτης Δάρας, Λευτέρης Μπέσιος, Στάθης Ευαγγελίου, Σωτήρης Κουρούτης, Τέρης Μαρτίνος, Γιάννης Καραστάθης, Παύλος Καραπιπέρης), τα όργανα που ακούγονται και κυρίως ο τρόπος που «δένονται» μεταξύ τους, οι «αλλαγές» στα “In the world of madness” και “A secret place” (στην καλύτερη παράδοση του βρετανικού ψυχεδελικού blues των late sixties), η ψυχεδελική και κάπως freaky-noisy διαχείριση στο “A callin’ down the riverside”, το όργανο έτσι όπως «ζωγραφίζει» στην αρχή του “Dig in your soul” καθώς και η εξέλιξή του με τα γεμίσματα της φυσαρμόνικας, το έσχατο “ The dreamland’s door”, που ανακάλεσε στη μνήμη μου την πενιά του Roy Buchanan, όλα αυτά μαζί και ταυτοχρόνως με οδηγούν στο εξής ερώτημα: πού πρέπει να αποταθεί ο Παύλος Καραπιπέρης, για να δει την δουλειά του να κυκλοφορεί όπως πρέπει; 

Φώντας Τρούσας