23 Μαρ 2013
TIME MACHINE MUSIC
A pride and joy of Greek blues scene, Small Blues
Trap band is in the center of its activity one more time, with actuelle
album entitled " The Longest Road I Know ". This is their 4th issue.. -
" Our Trap, " 2005; " Crossroad Ritual", 2006; " Red Snakes & Cave
Bats", 2010 - albums, a group has released previously. This time the
band has cooperated with female singer Georgia Sylleou, and her voice
is present on 4 tracks.
Small Blues Trap one more time communicate with
different blues, and not only blues forms, on its specific and unique
way. A recognazible, untipical atmosphere dominate practically through
complete album materials, and members from group did a lotta'
emotionals and "southern" feelings to create a own sound. I would also
add that productional includings are different from song to song, but
lotta' psychedelic details also characterize a general album
conception.
A Greek fellows did a respectable job one more time, and " The Longest Road I Know " satisfies from many aspects.
Rating : 8 / 10
Branimir Lokner
Branimir Lokner
MUSIC IS LIFE
Οι Small Blues Trap από την προηγούμενη εξαιρετική δουλειά τους είχαν ήδη βάλει ψηλά τον πήχη, έτσι δεν θα πω αν το νέο τους album είναι καλύτερο, σίγουρα όμως είναι πολύ ενδιαφέρον. Blues συναίσθημα, rock στα όρια της ψυχεδέλειας, jazz φωνητικά από τη Γεωργία Συλλαίου, τη φυσαρμόνικα του Παύλου Καραπιπέρη στα καλύτερά της και με την κιθάρα του Παναγιώτη Δάρα στη θέση του οδηγού ο Παύλος Καραπιπερης και η εξαιρετική μπάντα του μας οδηγούν σε ένα μακρύ μουσικό δρόμο με ήχους εικόνες και συναισθήματα που εναλλάσσονται αρμονικά και μας παρασέρνουν.
Αυτά τα λίγα λόγια από μένα σαν εισαγωγή, αφήνω στην Dark τα υπόλοιπα μιας και παρακολουθεί την εξαιρετική αυτή μπάντα απ’ το ξεκίνημά της...!!!
Music Is Life...
Κι εκεί που ήμουν σχεδόν σίγουρη πως η μουσική των blues δεν μπορεί να εξελιχθεί περισσότερο, πως έχουν κορεστεί - κατά κάποιον τρόπο - οι μελωδίες, αφού είχα καιρό να ακούσω κάτι φρέσκο που να με γοητεύσει.. πάνω σ' εκείνη λοιπόν την στιγμή έπεσε στα χέρια μου το καινούριο άλμπουμ των Small Blues Trap και με απογείωσαν σ΄ένα κόσμο που ναι μεν έχει τη βάση του στα κλασσικά εκείνα πατήματα των blues , ξεφεύγει όμως από τα στάνταρ και πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα.
Το "The longest road I Know" είναι 10 μικρές ιστορίες άλλοτε θλιμμένες και παράξενες και άλλοτε αισιόδοξες, τυλιγμένες όμως πάντα μέσα σ' ένα μυστηριακό και ομιχλώδες πέπλο. Κιθάρα, μπάσο, ντραμς και φυσαρμόνικα συνεργάζονται καλύτερα από κάθε άλλη φορά και κάνουν ευκολότερο το μακρινό ταξίδι στο παρελθόν. Οι επιρροές των Tom Waits και Howlin' Wolf είναι αυτές που φαίνονται πιο ξεκάθαρα -σε μένα τουλάχιστον-..Ενώ την πρώτη φορά που άκουσα το "Remeberin’ the good ol’ days" εκτός απ’ το ότι μου έφερε στη θύμηση τους Doors και τον Jim Morisson, λάτρεψα την κραυγή του λύκου που ακούγεται σ’ ένα σημείο! Για να πω την αλήθεια την περίμενα χρόνια να ξεπετάγεται μετά τη φυσαρμόνικα του Καραπιπέρη.. Ήρθε λοιπόν σαν λύτρωση!!
Η συμμετοχή δε της Γεωργίας Συλλαίου με ξάφνιασε ευχάριστα καθώς ήρθε κι έδεσε με μια παράξενη αρμονία με όλο το μουσικό ύφος και κλίμα που δημιουργούν οι Small Blues Trap. Αυτή η γυναικεία και αρκετά jazz χροιά ίσως να μην έλλειπε από τις προηγούμενες δουλείες τους, σίγουρα όμως πρόσθεσε αυτό το κάτι παραπάνω στην όλη ατμόσφαιρα.
Δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω κάποιο τραγούδι συγκεκριμένο γιατί θα αδικούσα τα υπόλοιπα. Όλο το άλμπουμ είναι μια όμορφη δουλειά, προσεγμένο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο τραγούδι, δίχως να κουράζει και καταφέρνει με ευκολία να ταξιδέψει τους ακροατές στους κόσμους της φαντασίας τους αλλά και στους δύσκολους και μακρινούς δρόμους του παρελθόντος! "The longest road I Know" λοιπόν μας τραγουδάνε οι Small Blues Trap μαζί με τη Γεωργία Συλλαίου και σας διαβεβαιώ.. αξίζει να το ακούσετε.
Dark Dragonfly
16 Μαρ 2013
ROCKNATION
http://www.rocknation.gr/2013/03/small-blues-trap-longest-road-i-know.html
«Ελληνική μπλουζ μπάντα; No way», ήταν η πρώτη σκέψη μου όταν αντίκρισα το The Longest Road I Know των Small Blues Trap. Kι όμως, το γκρουπ από τη Μαλαισίνα, κατάφερε να αποδώσει εξαιρετικά, μέσα σ' αυτό το άλμπουμ, όλο το συναίσθημα, τη βαριά ανάσα των επιρροών τους, την ομίχλη του μπλουζ.
Μία μουσική που πρώτ' απ' όλα σημαίνει βίωμα, αιχμαλωτίζεται από τους Παύλο Καραπιπέρη (φωνητικά, φυσαρμόνικα, στίχοι), Παναγιώτη Δάρα (κιθάρα), Λευτέρη Μπέσιο (μπάσο) και Στάθη Ευαγγελίου (τύμπανα) και σε συνδυασμό με τη φωνή της Γεωργίας Συλλαίου, η οποία συμμετέχει σε τέσσερα κομμάτια, αποδίδεται ένα σπάνιο ηχητικό σύνολο για τα ελληνικά δεδομένα.
Οι Small Blues Trap επιχειρούν το νέο βήμα τους, ύστερα από τρεις δισκογραφικές προσπάθειες (Out Trap - 2005, Crossroad Ritual - 2006, Red Snakes & Cave Bats - 2010). Ενα βήμα που ακολουθεί τα ίχνη του Bob Dylan, του Peter Green, ακόμη και των Dire Straits, αλλά πάντα έχοντας σε... πρώτο πλάνο το προσωπικό στοιχείο, μακρυά από τα φώτα της πόλης, σεμνά, ταπεινά, σκοτεινά... To κλίμα που δημιουργεί το γκρουπ, σε συνδυασμό με τη φωνή της Συλλαίου, σε ταξιδεύει, μέσα από υπέροχους στίχους, μία διάθεση διαφορετική και από συνθέσεις που ξεχωρίζουν, πολλές από τις οποίες όμως χάνονται στους... βάλτους, όχι του αμερικανικού νότου, αλλά της παραγωγής. Η μουσική αυτή θέλει «αέρα» για να ακουστούν κρυστάλλινα, όχι μόνο τα όργανα, αλλά ακόμη και το άνοιγμα του στεγνού, από το τσιγάρο, στόματος, πριν ψελλίσει «I'm nothin' but a good man / been treated wrong by you». Λίγο το κακό...
12 Μαρ 2013
ROCKING
Ανεξάρτητα από το αν και πόσο οι blues φόρμες μπορούν να εξαντληθούν ή (για κάποιους) έχουν ήδη εξαντληθεί, είναι πάντα δύσκολο να δοκιμάζεις κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα και ταυτόχρονα να είσαι και να παραμένεις καθαρά στο χώρο των blues. Οι «δικοί μας» Small Blues Trap, παρότι με «μόλις» τέσσερις δίσκους στο ενεργητικό τους, στο φετινό "The Longest Road I Know" προσπαθούν, και εν πολλοίς πετυχαίνουν, ακριβώς αυτό.
Ακόμα κι αν αναμφισβήτητα το blues είναι το είδος που υπηρετούν, οι Small Blues Trap παίζουν σχεδόν σε μία κατηγορία μόνοι τους με μία πιο αφαιρετική εκδοχή του ήχου. Πάντοτε σε χαμηλούς ρυθμούς, με μία μυστηριώδη ατμόσφαιρα να επικρατεί, το αποτέλεσμα είναι άκρως επιβλητικό. Έχοντας τη ρυθμική βάση μπάσου-drums να λειτουργεί ως ράγες πάνω στις οποίες το τρένο του συγκροτήματος πατάει και κρατιέται στη γνώριμη δωδεκάμετρη διαδρομή, τα πλήκτρα, η φυσαρμόνικα και η φωνή ξεφεύγουν σε κάτι σαν post blues καταστάσεις ενώ η ηλεκτρική κιθάρα ενώνει τους δύο κόσμους. Η κιθάρα είναι και το όργανο που προσφέρει τις περισσότερες συγκινήσεις στο "The Longest Road I Know", είτε αυτή εκφράζεται στην αχόρταγη φρασεολογία του Παναγιώτη Δάρα είτε στην ψυχρή σα λεπίδα steel του Παύλου Καραπιπέρη.
Στα φωνητικά για πρώτη φορά ακούμε και την Γεωργία Συλλαίου της οποίας οι δυνατότητες είναι μεν εμφανείς, αλλά για να πω την αμαρτία μου μόνο εν μέρει βλέπω να δίνει πρόσθετη αξία στο συγκρότημα. Από τη μια κάποιες ερμηνευτικές ακροβασίες που άλλοτε της βγαίνουν ("Your Mind Keeps Rambling") και άλλοτε όχι ("The Longest Road I Know") και από την άλλη μία υπερβολική αλλά όχι και πολύ επιτυχημένη προσπάθεια στο θέμα της προφοράς των Αγγλικών, δεν μπορώ να πω ότι αφαιρούν κάτι από το συγκρότημα, αλλά συχνά δε βλέπω και το λόγο να αντικαταστήσει τη φωνή του Καραπιπέρη. Έχοντας πει το παραπάνω βέβαια, και για να αυτοαναιρεθώ αμέσως, οφείλω να παραδεχθώ ότι ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου είναι το "When I Whisper My Fears To My Baby" που τραγουδά εξ' ολοκλήρου η ίδια. Σε αυτό, το δέσιμο της lead κιθάρας και της φυσαρμόνικας με τη βαθιά χροιά της φωνής της είναι πραγματικά μαγικό και μεταφέρει εύκολα τον ακροατή σε μία υγρή νύχτα της Νέας Ορλεάνης. Οι έτερες ξεχωριστές στιγμές του δίσκου είναι το ακουστικό blues του "Take Me Away From All Of These" και το πιο γυαλισμένο, αλλά εξίσου γοητευτικό, blues του μεσονυχτίου υπό τον τίτλο "The Black Crow King".
Άξιοι συγχαρητηρίων για μία ακόμα φορά οι Small Blues Trap που, παρότι δέσμιοι του μουσικού είδους που υπηρετούν και, επιπλέον, της καλλιτεχνικής τόλμης που επιδεικνύουν, αμφιβάλλω αν θα μπορέσουν ποτέ να βρουν περιθώριο για κάποιου είδους μαζική αποδοχή, για τους θιασώτες του είδους είναι ήδη επιτυχημένοι.
Κώστας Σακκαλής
JAZZBLUESROCK
Μας εντυπωσίασε το νέο άλμπουμ των Small Blues Trap. Εδώ και αρκετό καιρό έχουμε ακούσει κάμποσες δουλειές τους συλλογικά, αλλά και πιό προσωπικά πράγματα του Παύλου Καραπιπέρη που έχει την δική του άποψη για τα blues και αυτό μας αποκαλύπτεται συνέχεια. Λαμβάνοντας το άλμπουμ ένοιωθα ότι είχα στα χέρια μου ένα μικρό έργο τέχνης του Σωτήρη Κουρούτη που φιλοτέχνησε το άλμπουμ συνδυάζοντάς το απόλυτα με το περιεχόμενο.
Ξεκινώντας την ακρόαση με το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, η Γεωργία Συλλαίου μετουσιώνει τα blues σε «Μικρές Blues Παγίδες» επαναφέροντας τις μνήμες από τους πιο μακρινούς δρόμους του καθενός από εμάς. Η μεθυστική lead guitar του Παναγιώτη Δάρα μας επανατοποθετεί στο σωστό δρόμο. Χαρακτηριστικό του «It Sure Looks Funny» είναι οι στιβαρές και δεμένες βάσεις του κομματιού με το μπάσο του Λευτέρη Μπέσιου, ενώ ιδιαίτερη αίσθηση προκαλούν το συνεχόμενο και όμορφο σόλο και τα εισαγωγικά φωνητικά του Καραπιπέρη που μας εξιστορεί αυτή την περίεργη ιστορία.
Το «The Frenzy Lake» είναι μια σκοτεινή μπαλάντα με τον Καραπιπέρη που υπερτονίζει με τον ιδανικό τρόπο τους στίχους της. Μουσικά κάτι από Peter Green και J.J.Cale μου έφερε στο μυαλό το «I’m Nothing But A Good Man» με τα διπλά φωνητικά της Συλλαίου σε συνδυασμό με αυτά του Παύλου Καραπιπέρη. Υπέροχος ο στίχος που λέει «Τώρα είμαστε ξένοι, είμαστε δύο διαφορετικές μελωδίες» στο «Now We Are Strangers». Όσο πιο slow tempo τόσο πιο δύσκολο να κρατηθεί σωστά ο ρυθμός, κάτι που με οδηγό τον Στάθη Ευαγγελίου πετυχαίνεται με τον καλύτερο τρόπο. «Take Me Away From All Of These» είναι το κομμάτι που λέει την αλήθεια και γράφτηκε από τον Παναγιώτη Δάρα.
Η όμορφη μελωδία του «When I Whisper My Fears To My Baby» με τους ωραίους χρωματισμούς στην κιθάρα και τη Γεωργία Συλλαίου στα φωνητικά είναι κάτι το διαφορετικό σε όλο το άλμπουμ. Το κομμάτι με τίτλο «The Black Crow King» πρόκειται για ένα πιο rock bases τραγούδι που εμένα προσωπικά μου αρέσει πάρα πολύ θυμίζοντάς μου μουσικούς και δουλειές από την μακρινή εποχή του ΄70, ενώ το «Your Mind Keeps Ramblin'» με τη Συλλαίου στα φωνητικά το επιβεβαιώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Συμπερασματικά, οι Small Blues Trap σε αυτό το άλμπουμ σχοινοβατούν ανάμεσα σε πιο classic rock φόρμες σε σχέση με προηγούμενες δουλειές τους που εγώ θα το ονόμαζα ένα θεματικό rock-blues δίσκο, δουλειές δηλαδή που σπανίζουν στις μέρες μας.
Ευθύμης Παράς
ROCKANDROLL
Μία ακόμα ξεχωριστή δουλειά από τους Small Blues Trap, που άλλωστε έχουν συνηθίσει να μας ξαφνιάζουν θετικά εδώ και αρκετά χρόνια. Ήταν το 2004 όταν αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα γκρουπ εκφράζοντας με το δικό τους τρόπο τις μουσικές και όχι μόνο, ανησυχίες τους. Φτάσαμε αισίως στο 2013 και το νέο τους άλμπουμ με τίτλο ΄΄The Longest Road I Know΄΄ μας ταξιδεύει με ένα τρόπο πραγματικά ιδιαίτερο.
Τραγούδια που σε γεμίζουν εικόνες αλλά και ανησυχίες, μέσα από ένα μοναχικό και μακρύ δρόμο. Συναρπαστικές αφηγήσεις για την προσωπική πάλη του ανθρώπου με τον ίδιο του τον εαυτό και τα στοιχεία της φύσης αλλά ταυτόχρονα και καυστικές αναφορές για την φτώχια και την κοινωνική αδικία.
Μπορεί η βάση της μουσικής τους να είναι το blues, σε καμιά περίπτωση όμως δεν ακολουθούν τα καθιερωμένα μονοπάτια. Τους αρέσει να πειραματίζονται, να δημιουργούν, να εξελίσσονται. Όπως άλλωστε έχει πει και ο Παύλος Καραπιπέρης σε συνέντευξη του, ποτέ σε μία συναυλία δεν παίζουν ένα τραγούδι όπως αυτό ακούγεται στον δίσκο!
Εξαιρετική η Γεωργία Συλλαίου στα φωνητικά, δίνει κάποιες στιγμές μία πιο jazz διάθεση, σε ένα δίσκο που σίγουρα ξεφεύγει από τα τετριμμένα.
Τζανιδάκης Κων/νος
BLUESWAY
Υπάρχει ένα παλιό γνωμικό που λέει ότι τον εύκολο δρόμο πάντα τον ήξερα, αλλά δεν τον ακολούθησα ποτέ. Τελικά όλα τα όμορφα πράγματα είναι δρόμος, είναι ταξίδι.
Για άλλη μια φορά οι SMALL BLUES TRAP διάλεξαν τον πιο μακρινό δρόμο, το πιο σκοτεινό μονοπάτι, το πιο μυστικό πέρασμα. Αλλά για άλλη μια φορά κατάφεραν να παρουσιάσουν μια μουσική γεμάτη εικόνες, κάτι ακόμα πιο ολοκληρωμένο, με τρόπο που τους κάνει να ξεχωρίζουν από πολλές blues μπάντες.
Οι παλαιότεροι ξέρουν ότι όταν σμίγεις τα blues με τα όνειρα και βρείς τη σωστή συνταγή, αυτό που βγαίνει σίγουρα δεν είναι για πολλούς, αλλά είναι για τους λίγους που ξέρουν να ακούν, που ξέρουν να χρησιμοποιούν τη μουσική σαν όχημα που σε ωθεί να ανοίξεις δικούς σου δρόμους.
Από αυτό το νέο άλμπουμ των SMALL BLUES TRAP, με τίτλο “THE LONGEST ROAD I KNOW”, διάλεξα κάποια τραγούδια που σε έμενα έκαναν αυτό το κλικ, όπως συμβαίνει όταν είσαι σε ένα bar και ξαφνικά ακούς κάτι για πρώτη φορά και σε κάνει να γυρίσεις να ρωτήσεις τι είναι αυτό που ακούς.
Έτσι, εν συντομία, θα αναφερθώ σε κομμάτια που μου άρεσαν και ίσως εσείς όταν αποκτήσετε το συγκεκριμένο άλμπουμ να ανακαλύψετε τα δικά σας τραγούδια...
1)The Longest Road I Know… Συμμετέχει η Γεωργία Συλλαίου, η οποία τραγουδά σε 4 από τα 10 καινούρια δικά τους κομμάτια που περιέχονται σ’ αυτό το album.
2) I 'm Nothin' But A Good Man
3) The Black Crow King… είναι ένα καινούριο μονοπάτι από όσα έχουμε περπατήσει μαζί τους, εδώ η κιθάρα του Δάρα με πήγε πολύ πίσω θυμίζοντάς μου το παίξιμο του Mark Knopfler.
Eίναι ένα album που το κάθε τραγούδι έχει μαζικές πινελιές από άλλα ακούσματα, πιο διευρυμένα. Χωρίς να γίνεται υπερβολή, είναι κάτι που θέλω να το έχω, μιάς και από τα πρώτα τους album αγαπώ την μουσική τους.
Το μόνο πράγμα που περιμένω από αυτή τη σημαντική ελληνική μπάντα είναι να δημιουργήσουν κάποια στιγμή κάτι που σε παίρνει μακριά από τους δρόμους των ονείρων και σε πάει σε δρόμους που θα βρείς ανθρώπους απλούς, ξεχασμένους και καταστάσεις καθημερινές. Ζούμε σε blues εποχές, υπάρχει πολύ υλικό για τραγούδια γύρω μας που παλαιότερα, σε άλλες εποχές, γίνονταν στίχος, μουσική και τα κουβαλάμε μαζί μας μέχρι σήμερα.
Θεόφιλος Μπαγιάστας
RHYTHMIC HORIZONS
Σήμερα έλαβα το καινούργιο άλμπουμ των Small Blues Trap με τίτλο The Longest Road I Know. Αν και το σχήμα, μου είναι ιδιαίτερα οικείο, οφείλω να ομολογήσω πως το συγκεκριμένο άλμπουμ ξεφεύγει όχι μόνο από τα όρια του μπλούζ όπως άλλωστε τα παιδιά αυτά συνηθίζουν να κάνουν αλλά και από όλα τα προηγούμενα πονήματά τους και δημιουργίες τους. Ο Παύλος Καραπιπέρης φαίνεται πως έχει βαλθεί να ξεπεράσει τον ίδιο του τον εαυτό και από τραγουδοποιός , αρμονικίστας και τραγουδιστής αυτή τη φορά ενδύεται και την φορεσιά του σαγηνευτικού δρουϊδη story teller που απ’ ότι φαίνεται του ταιριάζει γάντι. Μας γνέφει λοιπόν να τον ακολουθήσουμε, γιατί το ταξίδι θα είναι γεμάτο από αναπάντεχα συμβάντα, περίεργες οπτασίες, συναισθηματικά ξεσπάσματα, λυρισμό και εσώτερες καταδύσεις στο μυστήριο κόσμο που γεννάει και εξωτερικεύει το ανήσυχο πνεύμα του.
Το πρώτο και ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, το The Longest Road I Know, αφήνει μία χροιά από Billy Holiday με τη Γεωργία Συλλαίου στα φωνητικά φέρνoντας στο μυαλό εικόνες από καπνισμένα προπολεμικά καπηλειά με έντονη μυρωδιά από moonshine. Υπνωτικό στο άκουσμά του με γερές δόσεις πεσιμισμού παραπέμπει στη ματαιότητα του ανθρώπινου χωροχρόνου μπροστά στους φυσικούς και συμπαντικούς νόμους. Στα δύο επόμενα, το Ιt Sure Looks Funny και το Frenzy lake, μπαίνουμε στην ατμόσφαιρα του ψυχεδελικού μπλούζ με την τραχιά φωνή του Καραπιπέρη να αφηγείται εμπειρίες ζωής συνοδευόμενη από τα κιθαριστικά τερτίπια του Παναγιώτη Δάρα που ξεδιπλώνει με άνεση το μεγάλο του ταλέντο. Και εδώ οι αφηγήσεις είναι συναρπαστικές δείχνοντας την πάλη του ανθρώπου όχι μονάχα με τα στοιχεία της φύσης αλλά κυρίως με τον ίδιο του τον εαυτό, τα παιχνίδια που σκαρώνει το μυαλό του τσαλαβουτώντας μέσα στον πολύπλοκο ψυχισμό του που ενίοτε ξεπροβάλουν είτε για να δείξουν συναισθηματικές αντιθέσεις, είτε για να τρομάξουν, είτε για να δείξουν έναν ολοκληρωτικό συμβιβασμό της τραγικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης με το πεπρωμένο της. Στο επόμενο κομμάτι, η Γεωργία Συλλαίου ενώνει τις δυνάμεις της με τον Παύλο Καραπιπέρη σε ένα εύρυθμο άκουσμα. Το τραγούδι παραπέμπει έντονα στην Αμερικάνικη αλλά και Βρετανική underground μουσική των 60’s και σε ορισμένες στιγμές υπάρχει μία αίσθηση που θυμίζει τους Jefferson Airplane αλλά και όλιγον από Manfred Mann Earth Band. To “Now we are strangers”, κινείται στo πλαίσιο των γνωστών υπνωτικών μπλουζ του Καραπιπέρη με τη διαφορά ότι στο συγκεκριμένο κομμάτι περισσότερο αφηγείται παρά τραγουδά. Και αυτή τη φορά τα κιθαριστικά σόλα του Παναγιώτη Δάρα επισπεύδουν το ταξίδι στον πόνο και τη θλίψη για χαμένες αγάπες που η λήθη δεν έχει καταφέρει να σκεπάσει. Το 6ο κομμάτι (“Take me Away from All of These”) είναι μία ευχάριστη έκπληξη με τον Παναγιώτη στα φωνητικά και τη Dobro σε πλήρη επιστράτευση. Πολιτικοποιημένος (όχι πολιτικός στίχος) που απευθύνεται στη φτώχια, την κοινωνική αδικία, την ανισότητα και τη δυστυχία. Ο Παναγιώτης έχει καλή και στιβαρή φωνή και πολύ καλή άρθρωση στην προφορά του. Απλό, λιτό κομμάτι που προβληματίζει μιας και καταπιάνεται με τα σημεία των καιρών. Το 7ο κομμάτι (“When I whisper my Fears to my Baby”) είναι ένα νανούρισμα, ο γλυκός ήχος της εξομολόγησης μιας αγάπης με τη Γεωργία Συλλαίου στο ρόλο της αφηγήτριας –τραγουδίστριας. Ξεχωρίζει και πάλι η κιθάρα του Παναγιώτη Δάρα που δένει υπέροχα με τη φυσαρμόνικα του Καραπιπέρη. Σαγηνευτικό άκουσμα βουτηγμένο στη μελωδικότητα των σόλων της κιθάρας. Το 8ο κομμάτι (“Remembering the Good Old Days”) είναι ένα ακόμα δείγμα της συνθετικής ικανότητας του Παναγιώτη. Mπλούζ ύφος με έντονες δόσεις ψυχεδέλειας και πολύ αφήγηση. Αναφορά στη χαμένη αθωότητα των παιδικών μας χρόνων αλλά και στην περιπλάνηση, την επανάσταση κάθε νέου και νέας να κατακτήσει τον κόσμο. Μια ματιά στο παρελθόν και στην ψυχική ενέργεια της νιότης. Το Black Crow King είναι μία πολύ μελωδική μπαλάντα με τον Καραπιπέρη να τσαμπουκαλεύεται με το χρόνο επικαλούμενος τη διαχρονικότητα της τραγικότητας της ανθρώπινης υπόστασης που στέκει άχρονη και ανέγγιχτη στα «σταυροδρόμια» της ζωής. Θα το ξαναπώ, ίσως να κουράζει, αλλά η κιθάρα του Παναγιώτη κυριολεκτικά μιλάει και μιλάει πολύ όμορφα χωρίς φλυαρίες. Απλά, γλυκά και όμορφα θυμίζοντας Dire Straits στα πολύ καλά τους. Το τελευταίο κομμάτι, «Your Mind Keeps Ramblin'» με τη Γεωργία Συλλαίου στη φωνή είναι ίσως το καλύτερα επιλεγμένο τραγούδι για τον επίλογο αυτού του ταξιδιού. Πραγματικά, «η περιπλάνηση του μυαλού» είναι και ο στόχος του δημιουργού Παύλου Καραπιπέρη που αρνείται επίμονα να δεχτεί την έννοια της γραμμικότητας στο χρόνο και επιλέγει να ακροβατεί πάνω στην περιφέρεια του αληθινού χρόνου, του συμπαντικού, του ατέρμονου κυκλικού χρόνου.
Θεωρώ πως το συγκεκριμένο άλμπουμ δείχνει μία πλέον ώριμη μπάντα που έχει σκοπούς και στόχους αλλά και σοφία στην επιλογή των συνεργατών της όπως για παράδειγμα η επιλογή της Γεωργίας Συλλαίου στη δημιουργία αυτού του πονήματος.
Το μπλουζ είναι μεν το πρωταρχικό δομικό υλικό στις συνθέσεις τους αλλά αυτό δεν εμποδίζει το συγκρότημα να δημιουργεί ήχους επηρεασμένους από τα παραμύθια και τις εξιστορήσεις του ανήσυχου story teller Καραπιπέρη. Πολλά εύσημα φυσικά και στο rhythm section της μπάντας και συγκεκριμένα στον Στάθη Ευαγγελίου στα τύμπανα και τον γνωστό και μη εξαιρετέο Λευτέρη Μπέσιο στο μπάσο. Οι αφανείς ήρωες αυτής της μεγάλης δημιουργίας, χωρίς αμφιβολία.
Όποιος λοιπόν περιμένει να ακούσει 12μετρα μπλουζ κομμάτια με τη γνωστή θεματολογία που έχουμε όλοι συνηθίσει, μάλλον δεν θα καταφέρει να το κατανοήσει. Για τους καθαρόαιμους και συντηρητικούς εραστές του μπλουζ, ίσως αυτό το άλμπουμ δεν είναι αυτό που περιμένουν ή έχουν συνηθίσει να ακούν. Αντίθετα, για όποιον ζητάει κάτι το διαφορετικό, γι’ αυτόν που δεν έχει περιορισμούς στις μουσικές του προτιμήσεις αλλά ταυτόχρονα αρέσκεται στο να πίνει το λικέρ του με φευγάτη διάθεση για να κατακτήσει τους αόρατους κόσμους ενός καλού παραμυθά όπως ο Παύλος Καραπιπέρης, αυτό το άλμπουμ θα προσφέρει εξαιρετικές άκρως απολαυστικές στιγμές και συγκινήσεις.
Δημήτρης Επικούρης
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)