LA HORA DEL BLUES

 

The music of this Greek quartet moves and flows between mystery and trhriller, with elements that combine blues with other more ambiguous and eclectic genres, but always from an original perspective.

Small Blues Trap are gifted with a genuine personal and unique sound that makes them different from other similar groups which also have the blues as a source of inspiration.

After ten years in the top places of Greek music scene and three albums in the market, that were warmly received by international music media, The Small Blues Trap continue their non stop way.

Now they present their last work together with singer Georgia Sylleou, who contributes with her voice on four of the ten tracks included in this last record.

The band musicians are Paul Karapiperis harmonica, Panagiotis Daras guitar, Lefteris Besios bass and Stathis Evangeliou drums and percussion.

You must be carried away with the suggestive hypnotic music of these musicians and enjoy the album in absolute loneliness.

VERY GOOD.

La música de éste cuarteto griego fluctua y se mueve entre el misterio y el suspense, con elementos que combinan el blues con otros géneros mas ambiguos y eclécticos, pero siempre desde una perspectiva original.

Small Blues Trap están dotados de un sonido genuinamente personal y único que les hace diferentes a otras formaciones que también tienen el blues como fuente de inspiración.

Después de diez años de permanecer al frente de la escena musical griega y tres álbumes en circulación que, por cierto, fueron muy bien acogidos por la prensa musical internacional, los Small Blues Trap continúan su camino de manera inexorable y nos presentan ahora su nuevo trabajo en compañía de la cantante Georgia Sylleou, quien canta en cuatro de los diez temas que forman parte de éste último disco.

La banda está formada por Paul Karapiperis armónica, Panagiotis Daras guitarra, Lefteris Besios bajo y Stathis Evangeliou batería y percusión.

Hay que dejarse llevar por la música hipnótica y sugerente de estos músicos para disfrutar del disco en la más absoluta soledad.

MUY BUENO.

BLUES NEWS

ROCK 'n' REEL magazine (U.K.)

CONCERTO Magazine (Austria)

August-September 2013

 

Blues aus Griechenland.

Wie stets bieten Small Blues Trap, die Truppe rund um Paul Karapiperis, Ungewohntes.

Die Grundstimmung ihrer Musik wurzelt ohne Zweifel im Blues und doch sind die Arrangements nicht aus dem Zwölftakter allein vertraut.

So gemahnt beispielsweise Einiges an Tom Waits, dunkel und eigenwillig („It Sure Looks Funny“).

Doch auch Scott Walker schaut bisweilen vorbei, etwa auf dem Titelsong, dem Opener.

„I’m Nothin’ But A Good Man“ wiederum schuldet den psychedelischen Doors etwas, der Gesang erinnert an Zappa von der Bluespumpm.

„When I Whisper My Fears To My Baby“ und „The Black Crow King“ könnten auch aus der Feder Mark Knopflers stammen.

Roter Faden der CD sind eine eher dunkle, geheimnisvolle Atmosphäre aber auch die nicht gerade alltäglichen Vocals. 

-DiHo-

WATCH THE TRAP acoustic blues duo - Little Wing (Jimi Hendrix)

WATCH THE TRAP acoustic blues duo - Love Lies (Captain Beefheart)

WATCH THE TRAP acoustic blues duo - The Green Manalishi (Peter Green)

 http://www.southernrock.gr/cms/index.php?option=com_content&task=view&id=9175&Itemid=85

Μακρύς ο δρόμος που ακολουθούν οι  Small Blues Trap, στο τέταρτο δισκογραφικό εγχείρημά τους που κυκλοφόρησε τον περασμένο Φεβρουάριο και πράγματι φαίνεται να τον κατέχουν. Η μπλουζ παρέα των Παύλου Καραπιπέρη στο τραγούδι, τη φυσαρμόνικα και την κιθάρα, του Παναγιώτη Δάρα στην κιθάρα, του Λευτέρη Μπέσιου στο μπάσο και του Στάθη Ευαγγελίου στα τύμπανα συμπράττει σε τέσσερα από τα δέκα τραγούδια με τη Γεωργία Συλλαίου στη φωνή και μας προσφέρουν ένα αυθεντικά μπλουζ, μυστηριακό, διονυσιακό, οπωσδήποτε σκοτεινό ταξίδι.

Θετικές επιρροές από Howlin’ Wolf, Tom Waits, όψιμων Doors, ψήγματα psychedelic rock συνδυασμένα με τον διαμορφωμένο εδώ και χρόνια ήχο και προσωπικό ύφος της μπάντας. Όμορφες συνθέσεις, ενορχηστρωμένες με ηλεκτρισμό, και την αργόσυρτη ανάσα της φυσαρμόνικας να διαχέεται, ρυθμός που διαπερνάει το σώμα και το μυαλό. Η παραγωγή,  παρά  τις όποιες αδυναμίες, δεν παύει να διατηρεί την ταυτότητα του πρωτόγονου, του αυθεντικά φτιαγμένου από αγνά σπιτικά υλικά. Πατήστε το “play”, αφεθείτε στο άκουσμα και θα διαπιστώσετε πως οι Small Blues Trap, ξέρουν από.. καλοστημένες  παγίδες.

Μακρύς, λοιπόν, o δρόμος, αλλά διόλου βαρετός με δέκα μουσικές διαδρομές, όπου η κάθε μία αφήνει το δικό της στίγμα. Ο ακροατής μόνος διαλέγει το μέσο για να μαζέψει τα μίλια του προσκαλείται να διαβεί βήμα το βήμα, τροχό τον τροχό, σκέψη τη σκέψη. Αρκεί να είναι προετοιμασμένος, γιατί το σκοτάδι ο κι ο πνιγηρός καπνός επικρατούν, ο χρόνος σταματάει σε σπασμένα ρολόγια κι η τραχιά, σκληρή ερμηνεία της Γεωργίας Συλλαίου γεννάει τα πρώτα ρίγη. Πρόκειται για ένα ταξίδι με κότσια, λοιπόν. Μία πρώτη στάση γίνεται σε μία μικρή πόλη - πιθανότατα επαρχιακή – από εκείνες που μοιάζουν με μικρές φυλακές, όπου το φεγγάρι στέκει ως έρημος στον ουράνιο θόλο. Με καταγωγή & τόπο διαμονής τα χωριά Μαρτίνο και Μαλεσίνα του νομού Φθιώτιδας, οι Small Blues Trap είναι επαρκώς κατάλληλοι να μιλήσουν και να μελοποιήσουν τα χαρακτηριστικά μία τέτοιας πόλης. Η λίμνη, ονόματι «Φρενίτιδα», είναι μία στάση στη διαδρομή που θέλει σίγουρα τσαγανό για να την επισκεφτεί κανείς. Τα διάφορα γούρια αναιρούν την χρηστικότητά τους και μόνο ο άντρας με το φλεγόμενο βιολί μπορεί να φανεί χρήσιμος, όταν τα κακά πνεύματα αναλαμβάνουν δράση.

Κάποιες φορές, η κακία των ανθρώπων παρομοιάζεται με σπάνια είδη επικίνδυνων ζωυφίων, όπως σκορπιοί, φίδια, ψάρια, γλοιώδη ερπετά. Τι κρύβεται όμως πίσω από αυτή τη συμπεριφορά; Μήπως η κακομεταχειρισμένη από τους άλλους, καλή πλευρά των ανθρώπων, οπότε μιλάμε για τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος; Κι από την κακία, στην αποξένωση που στην πληρότητά της λειτουργεί ανασταλτικά σε καταστάσεις όπως η κατανόηση, η συμπαράσταση, ακόμη και η ευθυμία.  Απορία δημιουργείται για τις αιτίες όσων συμβαίνουν στο κόσμο, όπως οι άνθρωποι που τρώνε από τα σκουπίδια, η προαιώνια διαμάχη πλούσιων και φτωχών, όλη η τρέλα που σαρωτικά επικρατεί στις σύγχρονες κοινωνίες. Η ένταση είναι τόση, που φέρνει την επιθυμία να ξεφύγει κανείς από όλα αυτά. Ένας προβληματισμός που θα μου επιτρέψετε να θέσω προς σκέψη, είναι φυγή δια της απόδρασης ή δια της ανατροπής όλων αυτών;

Το ταξίδι συνεχίζεται και μάλλον σε λίγο πιο φωτεινά μονοπάτια, αφού όλα μπορεί να είναι στραβά, όμως η αγάπη, ο έρωτας, η συντροφικότητα όταν έχουν βάθος και ουσία λειτουργούν εξισορροπητικά για να μη χαθεί ο βηματισμός μέσω της συμπόρευσης. Ένας σταθερής αποτελεσματικότητας τρόπος για να μη ξεστρατίζει το βήμα, είναι η ματιά προς τα πίσω. Το παρελθόν φωτίζει το ξεκίνημα της πορείας, με σταθμούς στην παιδική ηλικία, στο πρώτο βλέμμα, στη μητρική αγάπη, στην πρωτογενή αντίληψη του μέσα κι έξω κόσμου μας. Η αντίθεση καλού και κακού που ίσως τελικά πρόκειται για αλληλοσυμπλήρωση, είναι μία πάλη με ρίζα βαθειά από καταβολής κόσμου. Το κακό, πάντα βρίσκει διέξοδο να υπάρχει, να αμαρτάνει και να περιμένει πάντα στο γνωστό σταυροδρόμι προς άγραν ψυχών, εκπληρώνοντας την κατάρα της ύπαρξής του. Ό,τι κι αν συμβαίνει, όσο απροετοίμαστοι κι αν είμαστε για τα συμβαίνοντα, όσο αβέβαιο κι αν είναι το μέλλον, ο χρόνος θα συνεχίσει να κυλάει, να σεργιανίζει φέρνοντας όλο και περισσότερα. Έτσι ακριβώς, λειτουργεί και το μυαλό μας. Η σκέψη, αναπλάθεται, προσαρμόζεται, σκοτεινιάζει, φωτίζεται και συνεχίζει να περιπλανιέται…. Καλή ακρόαση.

Παναγιώτης Κοτσώνης

LP

http://www.anazitisirecords.com/shop/product_info.php?products_id=3286&language=en

GREEK JAZZ TIMES

Κυκλοφόρησε σήμερα με το JAZZ & ΤΖΑΖ...

http://www.jazzntzaz.gr/cds/issue242.html

SOUNDGUARDIAN

http://www.soundguardian.com/content/view/26628/53/

When I got the album “The Longest Road I Know” about 12 days ago, recorded by a blues man that bears the name Small Blues Trap and that comes from Greece, I knew it would be wrong to ignore it because it really deserves attention. Many may wonder: when has this band come to existence?

In Croatia, the Small Blues Trap are not very well known and I am probably one of the few more knowledgeable ones who is acquainted with their discography. The whole story begins with their frontman and impressive harp player Paul Karapiperis, who works also independently besides being the leader of the Small Blues Trap.

This year's new album “The Longest Road I Know” the Small Blues Trap features Georgia Sylleou, a singer with an interesting vocal expression. Her vocal modulations are not for everyone, and it took me a while to get used to this form of presentation. But I know that in previous releases of their work, the Small Blues Trap have a very original approach to the way they treat the majority of traditional blues. Paul lives and works in Malesina, so the recording and mixing of the album was made in the 'Shelter Home Studio' located in the same city. This band was founded in the year 2004  and no matter how one looks at it, the Small Blues Trap are the pride of the Greek blues scene. The core of their latest CD might be best described by the following compositions: It Sure Looks Funny, The Frenzy Lake, I'm Nothin 'But A Good Man, Now We Are Strangers, Rememberin' The Good Ol 'Days, The Black Crow King and Your Mind Keeps Ramblin'. All of these are original compositions and contain a powerful combination of different blues styles, which are not restricted in just a dynamic R & B compositions since they contain strong elements of psychedelia. Their albums are so far: Our Trap (2005), Crossroad Ritual (2006), Red Snakes & Cave Bats (2010). Of course there are solo albums by Paul Karapiperis whose personal works that can be traced in the band’s albums as well. The fact that they are consistent in their work is very positive because it is hard to be and to sound 100% original in this particular musical genre. The Small Blues Trap are known for having a different perception regarding the rich blues tradition. All this heritage so impressively blends into something that becomes a major determinant of the sound of this very interesting band. All these deep feelings interwoven in their southern story becomes extremely complex and compact. An excellent example is the acoustic, truly brilliant song “Take Me Away From All Of These”.

It is very clear that the whole story in the new project by the Small Blues Trap is outstanding. Yes, it's blues music for a wide range of consumers but it really aims at catching the blues connoisseurs’ attention who seek... something more, something different, but something that in its primordial sense is deeply linked to traditional blues.

I give them 9 out of 10, in terms of a well made and complete album in terms of originality and musical pearl, perhaps even 10 out of 10 for the song “When I Whisper My Fears To My Baby” where again we hear the vocals Georgia Sylleou, a very special singer. However, some surely are going to like it, others will simply deny it, but what we all have to do for sure is to acknowledge the phenomenal arrangements and complete the atmosphere which differs from song to song. The Small Blues Trap are able re-supply the traditional material and set very high standards for that. In fact what they do is really a big deal.

Band consists of:
Paul Karapiperis / vocals, harmonica, steel guitar
Panagiotis Daras / guitar
Lefteris Besios / bass
Stathis Evageliou / drums

These musicians bring to us a strong impressive soundtrack imbued with a very interesting material. They had no fear or hesitation going through what they had in mind which is to present a 21 century version of the blues. They seem to be among the best who undertake such projects.
For this reason, this album is not just a new album, but it is a specific train, which brings a rich load of traditional blues with the elements of this unique Mississippi Delta musical style, wrapped in such a unique, original and inspiring form that this undoubtedly great blues band has created.

RECOMMENDATION:
In the flood of various CD releases , only a small number of albums, can approach with respect but simultaneously with an appetite for experimentation like this band.
For European standards, this blues album, “The Longest Road I Know” made by these Greek blues musicians who work under the name of Small Blues Trap is far ahead, even a bit above the blues work done by blues musicians in our continent.

Once again Paul Karapiperis and his Small Blues Trap featuring Georgia Sylleou succeeded in originally approaching the blues traditions whereas many others have failed. The band has made another one interesting move by establishing and cementing itself by having mastered the technique of giving traditional blues a much broader and more attractive dimension.

Why is it like that, you'll have to check yourself ... That’s the best way to do it! 

Mladen Lončar

Kada sam prije nekoliko desetaka dana dobio ovaj album The Longest Road I Know, blues banda koji radi i djeluje pod imenom Small Blues Trap i koji nam dolazi iz Grčke, znao sam da ne bi valjalo propustiti da mu se ne posveti pozornost koja mu sa pravom pripada. Sad mnogi pitaju od kuda sad to?
Small Blues Trap u Hrvatskoj nisu pretjerano poznati i vjerojatno sam jedan od rijetkih koji se ubraja u malo bolje poznavatelje njihovog rada i diskografskog opusa. Cijela priča počinje od njihovog frontmana, dojmljivog svirača usne harmonike Paula Karapiperisa, koji radi i samostalno, ali i zajedno s bendom Small Blues Trap.

Ovaj novi, ovogodišnji album The Longest Road I Know Small Blues Trap featuring Georgia Sylleou, pjevačicu interesantnog vokalnog izričaja. Čije vokalne modulacije nisu za svakoga i koju slušamo u četiri pjesme i meni osobno je trebalo dosta vremena da se priviknem na takvu prezentacijsku  formu. No, znam da i na prijašnjim izdanjima Small Blues Trap imaju vrlo originalan pristup prezentaciji većinom tradicionalnog bluesa, Kako sam Paul živi i radi u gradu Malesina, tako je i snimanje i miksanje albuma odrađeno u 'Shelter Home' studiju u istom gradu proces je započeo i doveden je do kraja. Inače, ovaj band osnovan je 2004. godine i bez obzira kako tko na to gledao, Small Blues Trap ponos su grčke blues scene. Kao oličenje njihovog glazbenog izričaja možda bi ponajbolje mogle opisati skladbe poput: It Sure Looks Funny, The Frenzy Lake, I'm Nothin' But A Good Man, Now We Are Strangers, Rememberin' The Good Ol' Days, The Black Crow King  i  Your Mind Keeps Ramblin'. Sve te autorske skladbe u sebi sadrže moćni spoje različitih blues stilova, koji su povrh toga još ispunjeni od dinamičnog r&b  do kompleksnog glazbenog izražavanja, koje susrećemo u psihodeliji. Sve to možemo itekako koncizno pratiti na njihovim albumima:: Our Trap (2005.),

Crossroad Ritual (2006),Red Snakes & Cave Bats ( 2010). Naravno tu su i solo albumi Paula Karapiperisa u kojima, on snažno protežira upravo sve to, što možemo čuti i na ovim nabrojenim albumima. To što su dosljedni u svojoj prezentacijskoj formi samo im je plus više, jer teško je danas biti 100% originalan i svoj . Small Blues Trap su poznati upravo po tome, što njihovo viđenje bogate tradicije bluesa ima sasvim drugačiju percepciju. Sva ta baština tako dojmljivo se pretapa u nešto što postaje glavna odrednica ovog vrlo interesantnog banda. Sva ta duboka osjećajnost isprepletena u njihovu južnjačku priču postaje izuzetno kompleksna i kompaktna. Odličan primjer je akustična , doista briljantna skladba Take Me Away From All Of These.

Itekako je jasno da cijela ta priča, taj projekt nazvan Small Blues Trap izvrsno funkcionira. Da, nije to glazba, blues namijenjen širokom spektru konzumenata. Više je to materijal za provjerene blues znalce, koji traže ono…nešto više, nešto drugačije ali nešto, što u svom iskonskom značenju je duboko određeno tradicionalnim bluesom.

Kada bih im davao ocjenu, rekao bih sljedeće 9 od 10, što se tiče kompletnog albuma a za originalnost i sljedeći glazbeni biser 10 od 10. When I Whisper My Fears To My Baby, gdje ponovo na vokalu slušamo Georgiu Sylleou, pjevačicu koja je nešto posebno. Nekome će se to sviđati, drugi će jednostavno negirati to, ali ono što se mora priznati su fenomenalni aranžmani i kompletni ugođaj, koji je zapravo u svakoj pjesmi potpuno drugačiji. Small Blues Trap su ponovo isporučili materijale, kojima dominiraju visoki standardi. Ta njihova autorska crta je dominantna i zapravo je to…zaista velika stvar.

Band čine:
Paul Karapiperis /vokali,usna harmonika, steel gitara
Panagiotis Daras /gitara
Lefteris Besios /bas
Stathis Evageliou /bubnjevi

Ovi glazbenici donose nam snažna impresivnu glazbenu podlogu prožetu vrlo interesantnim rješenjima. Oni bez imalo straha i ustručavanja idu dalje, oni prezentiraju blues, koji ima svoje mjesto u ovom, novom 21.stoljeću. Small Blues Trap itekako snažno prepoznaju sve ono najbolje, što nam dolazi iz korijenskih izdanaka tradicionalnog bluesa.

Upravo iz tog razloga, ovaj album nije samo novi album, već je to točno određeni  vlak, koji nam donosi bogat teret tradicionalnog bluesa sa samog izvorišta ovog jedinstvenog glazbenog stila… sa Delte Mississippija umotanog u tako jedinstvenu, originalnu i nadahnutu prezentacijsku formu ovog nesumnjivo izvrsnog blues banda.

PREPORUKA:
U poplavi raznih izdanja, vrlo je mali broj albuma, koji svrsishodno opisuju glazbene afinitete autora, a osobito bandova, koji prezentiraju tradicionalni blues izričaj.

Za europske blues standarde album The Longest Road I Know grčkih blues glazbenika, koji djeluju pod  imenom Small Blues Trap, daleko je ispred, čak i malo razvikanijih blues ostvarenja sa našeg kontinenta.

Još jednom Paul Karapiperis i njegovi Small Blues Trap featuring Georgiu Sylleou uspjeli su svojim autorskim radom i originalnim pristupom, učiniti ono …što mnogima nije uspjelo, a to je : snimiti kvalitetan i originalan materijal, pored toga interesantno pomaknuti neke ustaljene i gotovo zacementirane blues postulate te samom bluesu dati još jednu novu, puno širu i atraktivniju dimenziju.

Zašto je to baš tako, morati ćete sami provjeriti… a tako je i najbolje!

Mladen Lončar

BLUES IN BRITAIN

 

The Greeks have more reason than most to sing the blues in these times of economic woe, and the four-piece outfit Small Blues Trap – here augmented on four tracks by the sultry vocalist Georgia Sylleou – do just that. Their blues are moody, sparse, dark and distinctive – how many numbers do you have in your collection beginning, ”I’m a box jellyfish, my toxins attack the heart”? Some of these tracks bear a subtle imprint of Peter Green era Fleetwood Mac, some have more eclectic influences – try ‘When I Whisper My Fears To My Baby’, which proves they have listened to early Dire Straits. Frontman Paul Karapiperis has a strong voice and supplies some fine blues harp to many tracks, guitarist Panagiotis Daras has a versatile approach but always keeps things in context, and the rhythm section pushes proceedings along with a nicely understated power. If you are looking for retreads of ‘Sweet Home Chicago’ or ‘Dust My Broom’, avoid this at all costs, but do check it out if you like your blues to be original and different. 

Norman Darwen

BLUES AGAIN

http://www.bluesagain.com/p_selection/selection%200513.html

 

 

Les illustrations du CD sont dues au peintre Sotiris Kouroutis qui a su capter l’univers étrange de cette formation méditerranéenne formée en 2004 et qui a déjà plusieurs CDs à son actif. La plupart du temps, c’est Paul Karapiperis qui, de sa voix forte et éraillée prends le lead vocal. Il tient aussi la guitare et s’occupe de l’harmonica (qui souvent est avec un effet d’écho). Le second guitariste, Panagiotis Daras, ne chantant que dans un titre acoustique, ces gentlemen ont invité une chanteuse remarquable, Georgia Sylleou. C’est elle qui me fait écrire que ce disque vous plonge dans un univers étrange. Elle prend la parole dans le titre d’introduction et là, on se demande si l’esprit de Nina Hagen, ne planait pas au dessus du studio lors de l’enregistrement. Ça fout presque les jetons. Quelle voix ! Malléable à souhait, son registre habituel est plutôt celui du jazz. Elle donne un cachet indéniable à ce groupe. L’impression générale serait à tendance swamp avec une touche de psychédélique. Quand on connait les problèmes qui touchent la Grèce, certaines des chansons prennent un caractère encore plus fort, comme ‘Take Me Away From All Of These’ et ‘Rememberin’ The Good Ol’ Days’ dont les titres parlent d’eux-mêmes.

César

ROOTSTIME

http://www.rootstime.be/CD%20REVIEUW/2013/AP1/CD107.html

 

The  Greek band, "Small Blues Trap" has been around for nine years. The band members are: Paul Karapiperis (vocals, harmonica, steel guitar, keyboards), Panagiotis Daras (lead & rhythm electric guitar), Lefteris Besios (electric bass) and Stathis Evageliou (drums, percussion) . In their latest album “The Longest Road I know”, the band is assisted by the singer Georgia Sylleou in four songs. In 2004, the “Small Blues Trap” recorded their first album that contained known blues covers but arranged with their personal style and influence. In 2005, they cut the “Our Trap” album that had 12 songs all written by them. In 2006, they released the album “Crossroad Ritual” (blues / blues rock) and in 2010 another album titled “Red Snakes and Cave Bats” (also blues / blues rock). All of the songs were written by the band members with the exception of “Buy a Dog” which was written by Elias Zaikos and previously performed by him and his band, the Blues Wire, a very popular Greek blues group with Mr. Zaikos being the front man of that band. Since their first album, the style of the group has remained the same with influences drawn from several other styles besides blues such as classic rock and jazz.
Artists such as Willie Dixon, Howlin 'Wolf, Little Walter, Albert King, Muddy Waters, John Lee Hooker, Sonny Boy Williamson (1 & 2), Jimmy Reed, T-Bone Walker, Elmore James, Tampa Red, Son House, Robert Johnson, Bo Diddley, Buddy Guy, Freddie King, Stevie Ray Vaughan, John Campbell, Paul Butterfield, Peter Green, Tom Waits, Captain Beefheart, Jimi Hendrix, Rory Gallagher, Led Zeppelin, The Doors ... and many others are very important for the group. Their music can be described as vintage, with a lot of their own passion and emotion. The songs are about love, pain, poverty, loneliness, anger and other feelings, the typical elements of the blues.
GEORGIA SYLLEOU is a singer who was born in Thessaloniki, studied music and sang in Greece and Austria. She completed her studies in music and drama in the Netherlands and she has been a soloist in various ensembles. Since 1995 she has been working with writer / pianist Papadimitriou and since 2008 with pianist / composer Yiannis Fillippoupolitis.

The fifth album "The Longest Road I Know" contains ten tracks four of which are sung  by Georgia Sylleou. The ten long titles do not allow us to suspect what the album is all about.  As the title of the album suggests, they are all looking for a way to escape from the occasionally alienating reality.  The songs sung by Sylleou are: 1 "The Longest Road I Know" (the title track introduces us to that guest singer whose voice has much drama, pathos and ... high notes.), 4 "I'm Nothing But A Good Man" (accompanied by Paul Karapiperis in vocals and harmonica playing), 7 "When I Whisper My Fears To My Baby" (a quiet song accompanied by an acoustic guitar, with many sensual whispering.  The addition of the harmonica brings magic to this song and makes it a success) and the last track of the album 10 "Your Mind Keeps Ramblin '" (a song with beautiful and long guitar solos).  It is easy to recognize that Sylleou is a classically trained singer with a lot of experience. She sings from high to low, whispering, murmuring with a lot of drama, passion and feeling. The songs that the group brings without Sylleou, are similar in style and tragedy.
They sound very attractive, but dark, with lots of guitar effects and long harmonica interventions. 2 "It Sure Looks Funny" is the first song with Karapiperis on vocals. The song is a bit disturbing due to sometimes difficult to understand the pronunciation and the vocal theatrics employed in this song. Number 6 "Take Me Away From All of These" typifies this album. The group wants to focus on : pain, sorrow and poverty and abuse. 8 "Rememberin" The Good Ol 'Days "is a song by Daras, who also does the vocals. It is a long indictment full of nostalgia and memories. Number 9 "The Black Crow King" is epic but very little entertaining.

The fourth album "The Longest Road I Know" is a chunk of Greek pathos and drama. Georgia Sylleou proves she is a thoroughly trained classical singer and Paul Karapiperis, who wrote most of the songs, a good harmonica player and guitarist. The numbers are pretty tragic, dark and ethereal. The more bluesy style of the previous albums won’t be found in this one. However, the album gets thumbs up for its atmosphere and the many solos. There will be people interested in this album, people who enjoy this kind of entertaining and passionate music.

Eric Schuurmans

Al negen jaren bestaat de Griekse band “Small Blues Trap”. De bandleden zijn Paul Karapiperis (zang, mondharmonica, steel guitar, keyboards), Panagiotis Daras (lead & rhythm electric guitar), Lefteris Besios (electric bass) en Stathis Evageliou (drums, percussion) – op dit album vier maal bijgestaan door de zangeres Featuring Georgia Sylleou. Ze hebben in deze periode vijf studio albums uitgebracht. In 2004 “Small Blues Trap” met blues covers, waarmee hun persoonlijke stijl en invloeden is vastgelegd. In 2005 brengen ze het album ”Our Trap” met twaalf eigen blues nummers. In 2006 brengen ze “Crossroad Ritual” (blues / blues rock) uit en in 2010 “Red Snakes & Cave Bats” (blues / blues rock). Op dit album staan opnieuw twaalf nieuwe songs en een cover / arrangement van “Buy A Dog”, een nummer van een andere, de oudste en heel populaire Griekse blues groep “Blues Wire” van frontman Elias Zaikos. Vanaf het éérste album is de bezetting van de groep dezelfde gebleven. Hun stijl is beïnvloed door meerdere andere stijlen als classic rock, jazz en natuurlijk ook blues. Artiesten zoals Willie Dixon, Howlin' Wolf, Little Walter, Albert King, Muddy Waters, John Lee Hooker, Sonny Boy Williamson (1&2), Jimmy Reed, T-Bone Walker, Elmore James, Tampa Red, Son House, Robert Johnson, Bo Diddley, Buddy Guy, Freddie King, Stevie Ray Vaughan, John Campbell, Paul Butterfield, Peter Green, Tom Waits, Captain Beefheart, Jimi Hendrix, Rory Gallagher, Led Zeppelin, The Doors...en nog vele anderen zijn heel belangrijk voor de groep. Hun muziek kan omschreven worden als vintage, met heel veel eigen passie en emotie. De nummers gaan over liefde, pijn, armoede, eenzaamheid, woede en andere gevoelens, die de typische elementen zijn van de blues. Zangeres GEORGIA SYLLEOU is geboren in Thessaloníki , studeerde muziek en zong in Griekenland en Oostenrijk. Ze studeerde muziek en dramatiek verder in Nederland. Ze is soliste geweest in diverse ensembles. Vanaf 1995 werkt ze samen met schrijver / pianist Papadimitriou en sinds 2008 met pianist / componist Yiannis Fillippoupolitis. 

Het vijfde album “The Longest Road I Know” bevat tien tracks waarvan de zangeres Georgia Sylleou enkele nummers voor haar rekening neemt. Tien lange titels laten ons niet direct vermoeden waar het hier allemaal over gaat. Wat de titel van het album wel laat vermoeden is, dat ze allen op zoek zijn naar een weg, om te kunnen ontsnappen aan de soms vervreemde realiteit. Vier nummers zijn gezongen door  Georgia Sylliou: 1”The Longest Road I Know” (de titelsong en een eerste kennismaking met de gast zangeres. Veel dramatiek en pathos en … hoge noten), 4”I’m Nothing But A Good Man” (in de strofen afwisselend met Paul Karapiperis, die ook de mondharmonicapartij voor zich neemt), 7”When I Whisper My Fears To My Baby” (een rustig nummer begeleid op akoestische gitaar, met veel sensueel gefluister. Door de magie en de mondharmonica, een geslaagd nummer.) en het laatste nummer van het album 10”Your Mind Keeps Ramblin’” (een nummer met mooie en lange gitaarsolo’s). Sylliou laat duidelijk horen dat ze een klassiek geschoolde zangeres is met heel veel ervaring. Ze zingt van hoog naar laag, fluisterend, prevelend met veel dramatiek, passie en emoties. De nummers die de groep brengt zonder Sylleou, zijn vergelijkbaar qua stijl en tragiek. Ze klinken heel sfeervol, maar donker, met heel veel gitaareffecten en lange mondharmonica tussenkomsten. 2”It Sure Looks Funny” is het éérste nummer met zang door Karapiperis. Storend is zijn soms moeilijke (verstaanbare) uitspraak van het Engels en het te theatrale. Het nummer  6”Take Me Away From All Of These” typeert dit album. De groep wil toestanden aanklagen: pijn, verdriet en armoede en wantoestanden. 8”Rememberin’ The Good Ol’ Days” is een nummer van Daras, die ook de zang doet. Het is een lange aanklacht vol van heimwee en herinneringen. Het nummer 9”The Black Crow King” is episch maar iets te weinig onderhoudend. 

Het vierde album “The Longest Road I Know” is één brok Griekse pathos en dramatiek. Georgia Sylleou laat horen dat ze een gedegen geschoolde klassieke zangeres is en Paul Karapiperis, die de meeste nummers zelf schreef, een goed mondharmonicaspeler en gitarist. De nummers zijn vrij tragisch, donker en etherisch. De meer bluesy stijl van de vorige albums  vinden we niet uitgesproken terug in dit album. Hier gaat in dit album op de eerste plaats om de sfeer en de vele solo’s. Ook voor dit soort onderhoudende passionele muziek zal er een geïnteresseerd publiek zijn.   

     

Eric Schuurmans

JAZZ & ΤΖΑΖ

ROCK N' ROLL TOWN

http://rocknrolltown.blogspot.gr/2013/04/small-blues-trap-longest-road-that-i.html
Οι Έλληνες Small Blues Trap κυκλοφόρησαν το νέο τους album.
Το album αυτό είναι το τέταρτο που κυκλοφορεί η μπάντα μετά τα album "Our Trap" (2005), "Crossroad Ritual" (2006), και "Red Snakes & Cave Bats" (2010) τα οποία είχαν αποσπάσει πολύ καλά λόγια από τους Έλληνες fan, αλλά και από άτομα του εξωτερικού.

Ο δίσκος αυτός περιέχει 10 κομμάτια και τα 4 από αυτά ερμηνεύονται από την Γεωργία Συλλαίου. Παρατηρούμε ότι η Γεωργία έχει να προσφέρει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία σε αυτή τη μπάντα και σε αυτό το project και η αλήθεια είναι ότι σου τραβάει κατά πολύ το ενδιαφέρον. Δίνει κάτι το παραπάνω σε όλη αυτή την ατμόσφαιρα και προσθέτει τον δικό της χαρακτήρα σε όλο αυτό το μουσικό παιχνίδι που πραγματοποιείται από τα μουσικά όργανα.

Όσον αφορά τα μουσικά όργανα που δημιουργούν αυτές τις όμορφες μελωδίες κάνουν εξαιρετική δουλειά. Το πως συνδυάζονται η κιθάρα, το μπάσο τα drums και η φυσαρμόνικα τα λέει όλα και σου κρατάνε πολύ ωραία συντροφιά σε αυτό το μουσικό ταξίδι που έχει δημιουργηθεί από τους Small Blues Trap μέσω του "The Longest Road I Know".

Το ύφος αυτού του project κινείται κυρίως στους ρυθμούς της blues που είναι το πρωτογενές υλικό των συνθέσεων του συγκροτήματος, αλλά εμφανίζεται και λίγο jazz χροιά μέσα από την φωνή της Γεωργίας Συλλαίου.

Το πάθος της μπάντας για τη blues, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αλλά και οι παράξενες, θλιμμένες και άλλοτε αισιόδοξες μελωδίες είναι σίγουρα ένα από τα δυνατά χαρτιά του συγκροτήματος που σου δείχνουν ότι αξίζει να τους ρίξεις μια ματιά.

Όλα τα τραγούδια είναι ωραία, αλλά αξίζει ιδιαίτερα να ακούσετε το "The Longest Road I Know", το "It Sure Looks Funny", το "I'm Nothin' But A Good Man", το "Now We Are Strangers", το "Take Me Away From All Of These", το "When I Whisper My Fears To My Baby" και το "The Black Crow King".

Steve Xanthis

ATHENS VOICE

TIME MACHINE MUSIC

 

http://www.timemachinemusic.org/2013/03/small-blues-trap-featuring-georgia-sylleou-the-longest-road-i-know/

A pride and joy of Greek blues scene, Small Blues Trap band is in the center of its activity one more time, with actuelle album entitled " The Longest Road I Know ". This is their 4th issue.. - " Our Trap, " 2005; " Crossroad Ritual", 2006; " Red Snakes & Cave Bats", 2010 - albums, a group has released previously. This time the band has cooperated with female singer Georgia Sylleou, and her voice is present on  4 tracks.

Small Blues Trap one more time communicate with different blues, and not only blues forms, on its specific and unique way. A recognazible, untipical atmosphere dominate practically through complete album materials, and members from group did a lotta' emotionals and "southern" feelings to create a own sound. I would also add that productional includings are different from song to song, but lotta' psychedelic details also characterize a general album conception.

A Greek fellows did a respectable job one more time, and " The Longest Road I Know " satisfies from many aspects.

Rating : 8 / 10
Branimir Lokner

MUSIC IS LIFE

 

http://musicislifep.blogspot.gr/2013/03/small-blues-trap-longest-road-i-know.html
 
Οι Small Blues Trap από την προηγούμενη εξαιρετική δουλειά τους είχαν ήδη βάλει ψηλά τον πήχη, έτσι δεν θα πω αν το νέο τους album είναι καλύτερο, σίγουρα όμως είναι πολύ ενδιαφέρον. Blues συναίσθημα, rock στα όρια της ψυχεδέλειας, jazz φωνητικά από τη Γεωργία Συλλαίου, τη φυσαρμόνικα του Παύλου Καραπιπέρη στα καλύτερά της και με την κιθάρα του Παναγιώτη Δάρα στη θέση του οδηγού ο Παύλος Καραπιπερης και η εξαιρετική μπάντα του μας οδηγούν σε ένα μακρύ μουσικό δρόμο με ήχους εικόνες και συναισθήματα που εναλλάσσονται αρμονικά και μας παρασέρνουν.
Αυτά τα λίγα λόγια από μένα σαν εισαγωγή, αφήνω στην Dark τα υπόλοιπα μιας και παρακολουθεί την εξαιρετική αυτή μπάντα απ’ το ξεκίνημά της...!!!

Music Is Life...

Κι εκεί που ήμουν σχεδόν σίγουρη πως η μουσική των blues δεν μπορεί να εξελιχθεί περισσότερο, πως έχουν κορεστεί - κατά κάποιον τρόπο - οι μελωδίες, αφού είχα καιρό να ακούσω κάτι φρέσκο που να με γοητεύσει.. πάνω σ' εκείνη λοιπόν την στιγμή έπεσε στα χέρια μου το καινούριο άλμπουμ των Small Blues Trap και με απογείωσαν σ΄ένα κόσμο που ναι μεν έχει τη βάση του στα κλασσικά εκείνα πατήματα των blues , ξεφεύγει όμως από τα στάνταρ και πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα.
 Το "The longest road I Know" είναι 10 μικρές ιστορίες άλλοτε θλιμμένες και παράξενες και άλλοτε αισιόδοξες, τυλιγμένες όμως πάντα μέσα σ' ένα μυστηριακό και ομιχλώδες πέπλο. Κιθάρα, μπάσο, ντραμς και φυσαρμόνικα συνεργάζονται καλύτερα από κάθε άλλη φορά και κάνουν ευκολότερο το μακρινό ταξίδι στο παρελθόν. Οι επιρροές των Tom Waits και Howlin' Wolf είναι αυτές που φαίνονται πιο ξεκάθαρα -σε μένα τουλάχιστον-..Ενώ την πρώτη φορά που άκουσα το "Remeberin’ the good ol’ days" εκτός απ’ το ότι μου έφερε στη θύμηση τους Doors και τον Jim Morisson, λάτρεψα την κραυγή του λύκου που ακούγεται σ’ ένα σημείο! Για να πω την αλήθεια την περίμενα χρόνια να ξεπετάγεται μετά τη φυσαρμόνικα του Καραπιπέρη.. Ήρθε λοιπόν σαν λύτρωση!!
 Η συμμετοχή δε της Γεωργίας Συλλαίου με ξάφνιασε ευχάριστα καθώς ήρθε κι έδεσε με μια παράξενη αρμονία με όλο το μουσικό ύφος και κλίμα που δημιουργούν οι Small Blues Trap. Αυτή η γυναικεία και αρκετά jazz χροιά ίσως να μην έλλειπε από τις προηγούμενες δουλείες τους, σίγουρα όμως πρόσθεσε αυτό το κάτι παραπάνω στην όλη ατμόσφαιρα.
 Δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω κάποιο τραγούδι συγκεκριμένο γιατί θα αδικούσα τα υπόλοιπα. Όλο το άλμπουμ είναι μια όμορφη δουλειά, προσεγμένο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο τραγούδι, δίχως να κουράζει και καταφέρνει με ευκολία να ταξιδέψει τους ακροατές στους κόσμους της φαντασίας τους αλλά και στους δύσκολους και μακρινούς δρόμους του παρελθόντος! "The longest road I Know" λοιπόν μας τραγουδάνε οι Small Blues Trap μαζί με τη Γεωργία Συλλαίου και σας διαβεβαιώ.. αξίζει να το ακούσετε.

Dark Dragonfly

ROCKNATION

http://www.rocknation.gr/2013/03/small-blues-trap-longest-road-i-know.html
 
«Ελληνική μπλουζ μπάντα; No way», ήταν η πρώτη σκέψη μου όταν αντίκρισα το The Longest Road I Know των Small Blues Trap. Kι όμως, το γκρουπ από τη Μαλαισίνα, κατάφερε να αποδώσει εξαιρετικά, μέσα σ' αυτό το άλμπουμ, όλο το συναίσθημα, τη βαριά ανάσα των επιρροών τους, την ομίχλη του μπλουζ.

Μία μουσική που πρώτ' απ' όλα σημαίνει βίωμα, αιχμαλωτίζεται από τους Παύλο Καραπιπέρη (φωνητικά, φυσαρμόνικα, στίχοι), Παναγιώτη Δάρα (κιθάρα), Λευτέρη Μπέσιο (μπάσο) και Στάθη Ευαγγελίου (τύμπανα) και σε συνδυασμό με τη φωνή της Γεωργίας Συλλαίου, η οποία συμμετέχει σε τέσσερα κομμάτια, αποδίδεται ένα σπάνιο ηχητικό σύνολο για τα ελληνικά δεδομένα.

Οι Small Blues Trap επιχειρούν το νέο βήμα τους, ύστερα από τρεις δισκογραφικές προσπάθειες (Out Trap - 2005, Crossroad Ritual - 2006, Red Snakes & Cave Bats - 2010). Ενα βήμα που ακολουθεί τα ίχνη του Bob Dylan, του Peter Green, ακόμη και των Dire Straits, αλλά πάντα έχοντας σε... πρώτο πλάνο το προσωπικό στοιχείο, μακρυά από τα φώτα της πόλης, σεμνά, ταπεινά, σκοτεινά... To κλίμα που δημιουργεί το γκρουπ, σε συνδυασμό με τη φωνή της Συλλαίου, σε ταξιδεύει, μέσα από υπέροχους στίχους, μία διάθεση διαφορετική και από συνθέσεις που ξεχωρίζουν, πολλές από τις οποίες όμως χάνονται στους... βάλτους, όχι του αμερικανικού νότου, αλλά της παραγωγής. Η μουσική αυτή θέλει «αέρα» για να ακουστούν κρυστάλλινα, όχι μόνο τα όργανα, αλλά ακόμη και το άνοιγμα του στεγνού, από το τσιγάρο, στόματος, πριν ψελλίσει «I'm nothin' but a good man / been treated wrong by you». Λίγο το κακό...

ROCKING

http://www.rocking.gr/reviews/album/Small_Blues_Trap_feat_Georgia_Sylaiou_-_The_Longest_Road_I_Know/4746/
 
Ανεξάρτητα από το αν και πόσο οι blues φόρμες μπορούν να εξαντληθούν ή (για κάποιους) έχουν ήδη εξαντληθεί, είναι πάντα δύσκολο να δοκιμάζεις κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα και ταυτόχρονα να είσαι και να παραμένεις καθαρά στο χώρο των blues. Οι «δικοί μας» Small Blues Trap, παρότι με «μόλις» τέσσερις δίσκους στο ενεργητικό τους, στο φετινό "The Longest Road I Know" προσπαθούν, και εν πολλοίς πετυχαίνουν, ακριβώς αυτό.

Ακόμα κι αν αναμφισβήτητα το blues είναι το είδος που υπηρετούν, οι Small Blues Trap παίζουν σχεδόν σε μία κατηγορία μόνοι τους με μία πιο αφαιρετική εκδοχή του ήχου. Πάντοτε σε χαμηλούς ρυθμούς, με μία μυστηριώδη ατμόσφαιρα να επικρατεί, το αποτέλεσμα είναι άκρως επιβλητικό. Έχοντας τη ρυθμική βάση μπάσου-drums να λειτουργεί ως ράγες πάνω στις οποίες το τρένο του συγκροτήματος πατάει και κρατιέται στη γνώριμη δωδεκάμετρη διαδρομή, τα πλήκτρα, η φυσαρμόνικα και η φωνή ξεφεύγουν σε κάτι σαν post blues καταστάσεις ενώ η ηλεκτρική κιθάρα ενώνει τους δύο κόσμους. Η κιθάρα είναι και το όργανο που προσφέρει τις περισσότερες συγκινήσεις στο "The Longest Road I Know", είτε αυτή εκφράζεται στην αχόρταγη φρασεολογία του Παναγιώτη Δάρα είτε στην ψυχρή σα λεπίδα steel του Παύλου Καραπιπέρη.

Στα φωνητικά για πρώτη φορά ακούμε και την Γεωργία Συλλαίου της οποίας οι δυνατότητες είναι μεν εμφανείς, αλλά για να πω την αμαρτία μου μόνο εν μέρει βλέπω να δίνει πρόσθετη αξία στο συγκρότημα. Από τη μια κάποιες ερμηνευτικές ακροβασίες που άλλοτε της βγαίνουν ("Your Mind Keeps Rambling") και άλλοτε όχι ("The Longest Road I Know") και από την άλλη μία υπερβολική αλλά όχι και πολύ επιτυχημένη προσπάθεια στο θέμα της προφοράς των Αγγλικών, δεν μπορώ να πω ότι αφαιρούν κάτι από το συγκρότημα, αλλά συχνά δε βλέπω και το λόγο να αντικαταστήσει τη φωνή του Καραπιπέρη. Έχοντας πει το παραπάνω βέβαια, και για να αυτοαναιρεθώ αμέσως, οφείλω να παραδεχθώ ότι ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου είναι το "When I Whisper My Fears To My Baby" που τραγουδά εξ' ολοκλήρου η ίδια. Σε αυτό, το δέσιμο της lead κιθάρας και της φυσαρμόνικας με τη βαθιά χροιά της φωνής της είναι πραγματικά μαγικό και μεταφέρει εύκολα τον ακροατή σε μία υγρή νύχτα της Νέας Ορλεάνης. Οι έτερες ξεχωριστές στιγμές του δίσκου είναι το ακουστικό blues του "Take Me Away From All Of These" και το πιο γυαλισμένο, αλλά εξίσου γοητευτικό, blues του μεσονυχτίου υπό τον τίτλο "The Black Crow King".

Άξιοι συγχαρητηρίων για μία ακόμα φορά οι Small Blues Trap που, παρότι δέσμιοι του μουσικού είδους που υπηρετούν και, επιπλέον, της καλλιτεχνικής τόλμης που επιδεικνύουν, αμφιβάλλω αν θα μπορέσουν ποτέ να βρουν περιθώριο για κάποιου είδους μαζική αποδοχή, για τους θιασώτες του είδους είναι ήδη επιτυχημένοι.

Κώστας Σακκαλής

JAZZBLUESROCK

http://www.jazzbluesrock.gr/Small_Blues_Trap_-_The_Longest_Road_I_Know_575
 
Μας εντυπωσίασε το νέο άλμπουμ των Small Blues Trap. Εδώ και αρκετό καιρό έχουμε ακούσει κάμποσες δουλειές τους συλλογικά, αλλά και πιό προσωπικά πράγματα του Παύλου Καραπιπέρη που έχει την δική του άποψη για τα blues και αυτό μας αποκαλύπτεται συνέχεια. Λαμβάνοντας το άλμπουμ ένοιωθα ότι είχα στα χέρια μου ένα μικρό έργο τέχνης του Σωτήρη Κουρούτη που φιλοτέχνησε το άλμπουμ συνδυάζοντάς το απόλυτα με το περιεχόμενο.
Ξεκινώντας την ακρόαση με το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, η Γεωργία Συλλαίου μετουσιώνει τα blues σε «Μικρές Blues Παγίδες» επαναφέροντας τις μνήμες από τους πιο μακρινούς δρόμους του καθενός από εμάς. Η μεθυστική lead guitar του Παναγιώτη Δάρα μας επανατοποθετεί στο σωστό δρόμο. Χαρακτηριστικό του «It Sure Looks Funny» είναι οι στιβαρές και δεμένες βάσεις του κομματιού με το μπάσο του Λευτέρη Μπέσιου, ενώ ιδιαίτερη αίσθηση προκαλούν το συνεχόμενο και όμορφο σόλο και τα εισαγωγικά φωνητικά του Καραπιπέρη που μας εξιστορεί αυτή την περίεργη ιστορία.
Το «The Frenzy Lake» είναι μια σκοτεινή μπαλάντα με τον Καραπιπέρη που υπερτονίζει με τον ιδανικό τρόπο τους στίχους της. Μουσικά κάτι από Peter Green και J.J.Cale μου έφερε στο μυαλό το «I’m Nothing But A Good Man» με τα διπλά φωνητικά της Συλλαίου σε συνδυασμό με αυτά του Παύλου Καραπιπέρη. Υπέροχος ο στίχος που λέει «Τώρα είμαστε ξένοι, είμαστε δύο διαφορετικές μελωδίες» στο «Now We Are Strangers». Όσο πιο slow tempo τόσο πιο δύσκολο να κρατηθεί σωστά ο ρυθμός, κάτι που με οδηγό τον Στάθη Ευαγγελίου πετυχαίνεται με τον καλύτερο τρόπο. «Take Me Away From All Of These» είναι το κομμάτι που λέει την αλήθεια και γράφτηκε από τον Παναγιώτη Δάρα.
Η όμορφη μελωδία του «When I Whisper My Fears To My Baby» με τους ωραίους χρωματισμούς στην κιθάρα και τη Γεωργία Συλλαίου στα φωνητικά είναι κάτι το διαφορετικό σε όλο το άλμπουμ. Το κομμάτι με τίτλο «The Black Crow King» πρόκειται για ένα πιο rock bases τραγούδι που εμένα προσωπικά μου αρέσει πάρα πολύ θυμίζοντάς μου μουσικούς και δουλειές από την μακρινή εποχή του ΄70, ενώ το «Your Mind Keeps Ramblin'» με τη Συλλαίου στα φωνητικά το επιβεβαιώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Συμπερασματικά, οι Small Blues Trap σε αυτό το άλμπουμ σχοινοβατούν ανάμεσα σε πιο classic rock φόρμες σε σχέση με προηγούμενες δουλειές τους που εγώ θα το ονόμαζα ένα θεματικό rock-blues δίσκο, δουλειές δηλαδή που σπανίζουν στις μέρες μας.

Ευθύμης Παράς

ROCKANDROLL

http://www.rockandroll.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=3536:small-blues-trap-the-longest-road-i-know&catid=38:-new-releases&Itemid=122
 
Μία ακόμα ξεχωριστή δουλειά από τους Small Blues Trap, που άλλωστε έχουν συνηθίσει να μας ξαφνιάζουν θετικά εδώ και αρκετά χρόνια. Ήταν το 2004 όταν αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα γκρουπ εκφράζοντας με το δικό τους τρόπο τις μουσικές και όχι μόνο, ανησυχίες τους. Φτάσαμε αισίως στο 2013 και  το νέο τους άλμπουμ με τίτλο ΄΄The Longest Road I Know΄΄ μας ταξιδεύει με ένα τρόπο πραγματικά ιδιαίτερο.
Τραγούδια που σε γεμίζουν εικόνες αλλά και ανησυχίες, μέσα από ένα μοναχικό και μακρύ δρόμο. Συναρπαστικές αφηγήσεις για την προσωπική πάλη του ανθρώπου με τον ίδιο του τον εαυτό και τα στοιχεία της φύσης αλλά ταυτόχρονα και καυστικές αναφορές για την φτώχια και την κοινωνική αδικία.
Μπορεί η βάση της μουσικής τους να είναι το blues, σε καμιά περίπτωση όμως δεν ακολουθούν τα καθιερωμένα μονοπάτια. Τους αρέσει να πειραματίζονται, να δημιουργούν, να εξελίσσονται.  Όπως άλλωστε έχει πει και ο Παύλος Καραπιπέρης σε συνέντευξη του, ποτέ σε μία συναυλία δεν παίζουν ένα τραγούδι όπως αυτό ακούγεται στον δίσκο!
Εξαιρετική η  Γεωργία Συλλαίου στα φωνητικά, δίνει κάποιες στιγμές μία πιο jazz διάθεση, σε ένα δίσκο που σίγουρα ξεφεύγει από τα τετριμμένα.

Τζανιδάκης Κων/νος

BLUESWAY

http://teoblues.ning.com/forum/topic/show?id=3822889%3ATopic%3A36052&xgs=1&xg_source=msg_share_topic

Υπάρχει ένα παλιό γνωμικό που λέει ότι τον εύκολο δρόμο πάντα τον ήξερα, αλλά δεν τον ακολούθησα ποτέ. Τελικά όλα τα όμορφα πράγματα είναι δρόμος, είναι ταξίδι.
Για άλλη μια φορά οι SMALL BLUES TRAP διάλεξαν τον πιο μακρινό δρόμο, το πιο σκοτεινό μονοπάτι, το πιο μυστικό πέρασμα. Αλλά για άλλη μια φορά κατάφεραν να παρουσιάσουν μια μουσική γεμάτη εικόνες, κάτι ακόμα πιο ολοκληρωμένο, με τρόπο που τους κάνει να ξεχωρίζουν  από πολλές blues μπάντες.
Οι παλαιότεροι ξέρουν ότι όταν σμίγεις τα blues με τα όνειρα και βρείς τη σωστή συνταγή, αυτό που βγαίνει σίγουρα δεν είναι για πολλούς, αλλά είναι για τους λίγους που ξέρουν να ακούν, που ξέρουν να χρησιμοποιούν τη μουσική σαν όχημα που σε ωθεί να ανοίξεις δικούς σου δρόμους.
Από αυτό το νέο άλμπουμ των SMALL BLUES TRAP, με τίτλο “THE LONGEST ROAD I KNOW”, διάλεξα κάποια τραγούδια που σε έμενα έκαναν αυτό το κλικ, όπως συμβαίνει όταν είσαι σε ένα bar και ξαφνικά ακούς κάτι για πρώτη φορά και σε κάνει να γυρίσεις να ρωτήσεις τι είναι αυτό που ακούς.
Έτσι, εν συντομία, θα αναφερθώ σε κομμάτια που μου άρεσαν και ίσως εσείς όταν αποκτήσετε το συγκεκριμένο άλμπουμ  να ανακαλύψετε τα δικά σας τραγούδια...
1)The Longest Road I Know… Συμμετέχει η Γεωργία Συλλαίου, η οποία τραγουδά σε 4 από τα 10 καινούρια δικά τους κομμάτια που περιέχονται σ’ αυτό το album.
2) I 'm Nothin' But A Good Man
3) The Black Crow King… είναι ένα καινούριο μονοπάτι από όσα έχουμε περπατήσει μαζί τους, εδώ η κιθάρα του Δάρα με πήγε πολύ πίσω θυμίζοντάς μου το παίξιμο του Mark Knopfler.
Eίναι ένα album που το κάθε τραγούδι έχει μαζικές πινελιές από άλλα ακούσματα, πιο διευρυμένα. Χωρίς να γίνεται υπερβολή, είναι κάτι που θέλω να το έχω, μιάς και από τα πρώτα τους album αγαπώ την μουσική τους.
Το μόνο πράγμα που περιμένω από αυτή τη σημαντική ελληνική μπάντα είναι να δημιουργήσουν  κάποια στιγμή κάτι που σε παίρνει μακριά από τους δρόμους των ονείρων και σε πάει σε δρόμους που θα βρείς ανθρώπους απλούς, ξεχασμένους και καταστάσεις καθημερινές. Ζούμε σε blues εποχές, υπάρχει πολύ υλικό για τραγούδια γύρω μας που παλαιότερα, σε άλλες εποχές, γίνονταν στίχος, μουσική και τα κουβαλάμε μαζί μας μέχρι σήμερα.

Θεόφιλος Μπαγιάστας

RHYTHMIC HORIZONS

 http://rhythmichorizons.blogspot.gr/2013/02/small-blues-trap-longest-road-i-know.html

Σήμερα έλαβα το καινούργιο άλμπουμ των Small Blues Trap με τίτλο The Longest Road I Know. Αν και το σχήμα, μου είναι ιδιαίτερα οικείο, οφείλω να ομολογήσω πως το συγκεκριμένο άλμπουμ ξεφεύγει όχι μόνο από τα όρια του μπλούζ όπως άλλωστε τα παιδιά αυτά συνηθίζουν να κάνουν αλλά και από όλα τα προηγούμενα πονήματά τους και δημιουργίες τους. Ο Παύλος Καραπιπέρης φαίνεται πως έχει βαλθεί να ξεπεράσει τον ίδιο του τον εαυτό και από τραγουδοποιός , αρμονικίστας και τραγουδιστής αυτή τη φορά ενδύεται και την φορεσιά του σαγηνευτικού δρουϊδη story teller που απ’ ότι φαίνεται του ταιριάζει γάντι. Μας γνέφει λοιπόν να τον ακολουθήσουμε, γιατί το ταξίδι θα είναι γεμάτο από αναπάντεχα συμβάντα, περίεργες οπτασίες, συναισθηματικά ξεσπάσματα, λυρισμό και εσώτερες καταδύσεις στο μυστήριο κόσμο που γεννάει και εξωτερικεύει το ανήσυχο πνεύμα του.
Το πρώτο και ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, το The Longest Road I Know, αφήνει μία χροιά από Billy Holiday με τη Γεωργία Συλλαίου στα φωνητικά φέρνoντας στο μυαλό εικόνες από καπνισμένα προπολεμικά καπηλειά με έντονη μυρωδιά από moonshine. Υπνωτικό στο άκουσμά του με γερές δόσεις πεσιμισμού  παραπέμπει στη ματαιότητα του ανθρώπινου χωροχρόνου μπροστά στους φυσικούς και συμπαντικούς νόμους. Στα δύο επόμενα, το Ιt Sure Looks Funny και το Frenzy lake, μπαίνουμε στην ατμόσφαιρα του ψυχεδελικού μπλούζ με την τραχιά φωνή του Καραπιπέρη να αφηγείται εμπειρίες ζωής συνοδευόμενη από τα κιθαριστικά τερτίπια του Παναγιώτη Δάρα που ξεδιπλώνει με άνεση το μεγάλο του ταλέντο. Και εδώ οι αφηγήσεις είναι συναρπαστικές δείχνοντας την πάλη του ανθρώπου όχι μονάχα με τα στοιχεία της φύσης αλλά κυρίως με τον ίδιο του τον εαυτό, τα παιχνίδια που σκαρώνει το μυαλό του τσαλαβουτώντας μέσα στον πολύπλοκο ψυχισμό του που ενίοτε ξεπροβάλουν είτε για να δείξουν συναισθηματικές αντιθέσεις, είτε για να τρομάξουν, είτε για να δείξουν έναν ολοκληρωτικό συμβιβασμό της τραγικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης με το πεπρωμένο της. Στο επόμενο κομμάτι, η Γεωργία Συλλαίου ενώνει τις δυνάμεις της με τον Παύλο Καραπιπέρη σε ένα εύρυθμο άκουσμα. Το τραγούδι παραπέμπει έντονα στην Αμερικάνικη αλλά και Βρετανική underground μουσική των 60’s  και σε ορισμένες στιγμές υπάρχει μία αίσθηση που θυμίζει τους Jefferson Airplane αλλά και όλιγον από Manfred Mann Earth Band. To “Now we are strangers”, κινείται στo πλαίσιο των γνωστών υπνωτικών μπλουζ του Καραπιπέρη με τη διαφορά ότι στο συγκεκριμένο κομμάτι περισσότερο αφηγείται παρά τραγουδά. Και αυτή τη φορά τα κιθαριστικά σόλα του Παναγιώτη Δάρα επισπεύδουν το ταξίδι στον πόνο και τη θλίψη για χαμένες αγάπες που η λήθη δεν έχει καταφέρει να σκεπάσει. Το 6ο κομμάτι (“Take me Away from All of These”) είναι μία ευχάριστη έκπληξη με τον Παναγιώτη στα φωνητικά και τη Dobro σε πλήρη επιστράτευση. Πολιτικοποιημένος (όχι πολιτικός στίχος) που απευθύνεται στη φτώχια, την κοινωνική αδικία, την ανισότητα και τη δυστυχία. Ο Παναγιώτης έχει καλή και στιβαρή φωνή και πολύ καλή άρθρωση στην προφορά του. Απλό, λιτό κομμάτι που προβληματίζει μιας και καταπιάνεται με τα σημεία των καιρών. Το 7ο κομμάτι (“When I whisper my Fears to my Baby”) είναι ένα νανούρισμα, ο γλυκός ήχος της εξομολόγησης μιας αγάπης με τη Γεωργία Συλλαίου στο ρόλο της αφηγήτριας –τραγουδίστριας. Ξεχωρίζει και πάλι η κιθάρα του Παναγιώτη Δάρα που δένει υπέροχα με τη φυσαρμόνικα του Καραπιπέρη. Σαγηνευτικό άκουσμα βουτηγμένο στη μελωδικότητα των σόλων της κιθάρας. Το 8ο κομμάτι (“Remembering the Good Old Days”) είναι ένα ακόμα δείγμα της συνθετικής ικανότητας του Παναγιώτη. Mπλούζ ύφος με έντονες δόσεις ψυχεδέλειας και πολύ αφήγηση. Αναφορά στη χαμένη αθωότητα  των παιδικών μας χρόνων αλλά και στην περιπλάνηση, την επανάσταση κάθε νέου και νέας να κατακτήσει τον κόσμο. Μια ματιά στο παρελθόν και στην ψυχική ενέργεια της νιότης. Το Black Crow King είναι μία πολύ μελωδική μπαλάντα με τον Καραπιπέρη να τσαμπουκαλεύεται με το χρόνο επικαλούμενος τη διαχρονικότητα της τραγικότητας της ανθρώπινης υπόστασης που στέκει άχρονη και ανέγγιχτη στα «σταυροδρόμια» της ζωής. Θα το ξαναπώ, ίσως να κουράζει, αλλά η κιθάρα του Παναγιώτη κυριολεκτικά μιλάει και μιλάει πολύ όμορφα χωρίς φλυαρίες. Απλά, γλυκά και όμορφα θυμίζοντας Dire Straits στα πολύ καλά τους. Το τελευταίο κομμάτι, «Your Mind Keeps Ramblin'» με τη Γεωργία Συλλαίου στη φωνή είναι ίσως το καλύτερα επιλεγμένο τραγούδι για τον επίλογο αυτού του ταξιδιού. Πραγματικά, «η περιπλάνηση του μυαλού» είναι και ο στόχος του δημιουργού Παύλου Καραπιπέρη που αρνείται επίμονα να δεχτεί την έννοια της γραμμικότητας στο χρόνο και επιλέγει να ακροβατεί πάνω στην περιφέρεια του αληθινού χρόνου, του συμπαντικού, του ατέρμονου κυκλικού χρόνου.
Θεωρώ πως το συγκεκριμένο άλμπουμ δείχνει μία πλέον ώριμη μπάντα που έχει σκοπούς και στόχους αλλά και σοφία στην επιλογή των συνεργατών της όπως για παράδειγμα η επιλογή της Γεωργίας Συλλαίου στη δημιουργία αυτού του πονήματος.
Το μπλουζ είναι μεν το πρωταρχικό δομικό υλικό στις συνθέσεις τους αλλά αυτό δεν εμποδίζει το συγκρότημα να δημιουργεί ήχους επηρεασμένους από τα παραμύθια και τις εξιστορήσεις του ανήσυχου story teller Καραπιπέρη. Πολλά εύσημα φυσικά και στο rhythm section της μπάντας και συγκεκριμένα στον Στάθη Ευαγγελίου στα τύμπανα και τον γνωστό και μη εξαιρετέο Λευτέρη Μπέσιο στο μπάσο. Οι αφανείς ήρωες αυτής της μεγάλης δημιουργίας, χωρίς αμφιβολία.
Όποιος λοιπόν περιμένει να ακούσει 12μετρα  μπλουζ κομμάτια με τη γνωστή θεματολογία που έχουμε όλοι συνηθίσει, μάλλον δεν θα καταφέρει να το κατανοήσει. Για τους καθαρόαιμους και συντηρητικούς εραστές του μπλουζ, ίσως αυτό το άλμπουμ δεν είναι αυτό που περιμένουν ή έχουν συνηθίσει να ακούν. Αντίθετα, για όποιον ζητάει κάτι το διαφορετικό, γι’ αυτόν που δεν έχει περιορισμούς στις μουσικές του προτιμήσεις αλλά ταυτόχρονα αρέσκεται στο να πίνει το λικέρ του με φευγάτη διάθεση για να κατακτήσει τους αόρατους κόσμους ενός καλού παραμυθά όπως ο Παύλος Καραπιπέρης, αυτό το άλμπουμ θα προσφέρει εξαιρετικές άκρως απολαυστικές στιγμές και συγκινήσεις.
Δημήτρης Επικούρης

We Juke Up In Here!

εφημερίδα "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

ROCKAP

http://www.rockap.gr/paul-karapiperis-somethin-like-blues-or-haunted-ballads/

 Ο Παύλος Καραπιπέρης είναι η ηγετική φυσιογνωμία των Small Blues Trap οι οποίοι έχουν κάνει ήδη αισθητή την παρουσία τους στην ελληνική σκηνή με την κατάθεση 2 επίσημων άλμπουμ και αρκετών ακόμα ντέμο ενώ ο ίδιος ο Παύλος Καραπιπέρης έχει εμφανίσει ένα ακόμα δείγμα προσωπικής δουλειάς , το “Fifteen raindrops in an ocean of blues tales” προ 3 ετών. Και σε αυτήν την δουλειά (όπως και σε όλες τις άλλες) , η ηχογράφηση έχει γίνει στο προσωπικό του στούντιο Shelter Home Studio , στην Μαλεσίνα όπου και η έδρα του ενώ έχει παίξει όλα τα όργανα μόνος του έχοντας πλήρη επίγνωση των δυνατοτήτων του .
To cd ξεκινάει με το blues Light to the darkest train (part 1) ,μια καθαρόαιμη σύνθεση με ωραία παιξίματα και το Through the keyhole που ακολουθεί παντρεύει με φυσικό τρόπο ρεμπέτικες κλίμακες με μπλουζ ηχοχρώματα, δημιουργώντας ένα σμίξιμο φυσικό και με ροή, θυμίζοντας αμυδρά την συλλογική δουλειά από τους Ρομαντικούς Παραβάτες ή τα απίστευτα τζαμαρίσματα του Στέλιου Βαμβακάρη με τον μακαρίτη Louisiana Red. Ακολουθεί το Try another time, μια ακόμη καθαρόαιμη blues αναφορά και επανέρχεται στο παράδοξο και ταιριαστό πάντρεμα των ηχοχρωμάτων με το The hawk of the night. Το Α game που ακολουθεί δείχνει να έχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα στην ηχογράφηση αφού η μελωδία υπερκαλύπτεται από κάποιες συχνότητες θορύβου , οι οποίες δεν μπόρεσα να καταλάβω σε τι εξυπηρετούν το τραγούδι αφού απλά δυσκολεύουν την ακρόασή του ενώ το Big fake smiles με την φοβερή του φυσαρμόνικα σε οδηγεί νοερά στον αμερικάνικο νότο. Το έβδομο track In your sweet red garden   έχει μια άγρια παγανιστική ομορφιά με το σχεδόν υπνωτιστικό τέμπο του και το The Elf’s mountain με την στοιχειωμένη blues φωνή του Καραπιπέρη σε μεταφέρει αυτούσιο στα δάση με τα ξωτικά.  Μετά είναι η σειρά του Think way back με τις φοβερές slide κιθάρες να μας ταξιδέψει σε όμορφα νυχτερινά ταξίδια και το His own circus συνεχίζει την όμορφη παρουσία της φυσαρμόνικας σε στέρεα blues ηχοχρώματα. Προτελευταίο κομμάτι στο cd συναντάμε το You expect me to do the right thing, ένα ακόμα blues standard με καλές  κιθάρες και το τέλος έρχεται με το Light to the darkest train (part2) , ένα στοιχειωμένο από τους βάλτους της Ορλεάνης κομμάτι , που θα ζήλευαν πολλοί αυτόχθονες Αμερικάνοι μπλουζίστες.
Συνολικά μιλάμε για ένα άρτιο και εμπνευσμένο cd, ειδικά εάν αναλογιστούμε ότι πρόκειται για μια συνολική προσπάθεια ενός και μόνο ταλαντούχου μουσικού και είναι σχεδόν λυπηρό ότι τέτοιες δουλειές δεν βρίσκουν τον δρόμο προς την επίσημη δισκογραφία, αφού όπως γράφει και ο ίδιος ο Παύλος Καραπιπέρης δεν υπάρχουν τα χρήματα για την έκδοσή του σε μορφή cd οπότε το έργο διατίθεται μόνο μέσω ψηφιακής πλατφόρμας από το site του γκρουπ. Ένα μπράβο και πάλι στον Καραπιπέρη για το μεράκι του , το ταλέντο του και την υπομονή του  να μας χαρίζει έργα που θα παραμιλούσε όλη η διεθνής μουσική blues κοινότητα εάν μπορούσε να φτάσει σε αυτούς .

Βασιλειάδης Δημήτρης